Projekt Horizon – Wikipedia, wolna encyklopedia

Projekt Horizon (ang. Horyzont) – niezrealizowany amerykański projekt wojskowej kolonizacji Księżyca. Przygotowany w 1959 i przewidywany do wdrożenia w 1964. Po przekazaniu kontroli nad rozwojem badań kosmicznych cywilnej agencji NASA, agencja ta nie zdecydowała się na realizację założeń projektu^[1].

Tło projektu[edytuj | edytuj kod]

W 1957 rozpoczął się tzw. wyścig kosmiczny: 4 października 1957 ZSRR umieścił na orbicie okołoziemskiej pierwszego sztucznego satelitę – Sputnik 1. 3 listopada tr. w kosmos wystrzelono Sputnik 2 z psem Łajką na pokładzie. Osiągnięcia te wywołały w USA szok i panikę. Podjęto szereg działań mających na celu jak najszybsze włączenie się w badania kosmosu i zdystansowanie osiągnięć rosyjskich.

Projekt Horyzont[edytuj | edytuj kod]

W końcu lat 50. XX w. za amerykański program kosmiczny odpowiedzialne były trzy departamenty: Armii, Marynarki Wojennej i Sił Powietrznych. Jednym z głównych ośrodków badawczych była natomiast Agencja Pocisków Balistycznych Armii (ABMA), która była pomysłodawcą projektu Horyzont. Założenia programu członkowie Agencji przedstawili wojsku 8 czerwca 1959 w raporcie pt. Project Horizon, A U.S. Army Study for the Establishment of a Lunar Military Outpost. Do głównych celów projektu należały:

• rozwój i ochrona potencjalnych interesów USA na Księżycu,
• utworzenie bazy do dalszej eksploracji ziemskiego satelity i kosmosu,
• opracowanie technik obserwacji Ziemi i przestrzeni kosmicznej z wykorzystaniem Księżyca,
• opracowanie nowych przekaźników komunikacyjnych,
• opracowanie sposobów prowadzenia operacji na powierzchni Księżyca (w tym – w razie konieczności – także militarnych)
• wspieranie badań naukowych prowadzonych w warunkach księżycowych^[2].

Założenia techniczne[edytuj | edytuj kod]

Według szacunków ówczesnych specjalistów, cały projekt miał kosztować ok. 6 mld dolarów. W latach 1964–1966 zamierzano wykonać 149 lotów kosmicznych rakietami nośnymi Saturn A-1 i A-2 (61 lotów rakietami A-1 i 88 rakietami A-2), które dostarczyłyby 220 t materiałów i sprzętu. Poszczególne komponenty bazy miały być umieszczane na stacji kosmicznej na niskiej orbicie i stamtąd transportowane na Księżyc uniwersalnym pojazdem typu lądownik-pojazd powrotny^[3].

Lokalizacja[edytuj | edytuj kod]

Ze względów technicznych, związanych głównie z wymaganiami energetycznymi uniwersalnego lądownika, który miał dostarczać materiały do budowy i utrzymania bazy, położenie kompleksu zostało ograniczone do fragmentu Księżyca pomiędzy ~20° N i ~20° W oraz ~20° S i ~20° E szerokości i długości selenograficznej. Z uwagi na wspomniane ograniczenia, na lokalizację kompleksu księżycowego wybrano wstępnie trzy miejsca:

• okolicę krateru Eratostenes, w północnej części Zatoki Upałów, na północnej półkuli
• okolicę Zatoki Centralnej, leżącej w południowej części Zatoki Upałów
• rejon zachodniego wybrzeża Morza Deszczów, na północ od gór Montes Apenninus na północnej półkuli^[4].

Projekt bazy[edytuj | edytuj kod]

Początkowo miał powstać obóz konstrukcyjny: czasowe kwatery mieszkalne i urządzenia do budowy kompleksu. Obóz taki miał stanowić podłoże dla właściwych zabudowań. Sama baza księżycowa miała składać się w głównej mierze z cylindrycznych metalowych zbiorników o średnicy ok. 3 metrów (10 stóp) i długości ok. 6,1 m (20 stóp). Zasilanie miały zapewnić dwa reaktory atomowe, umieszczone w wykopanych szybach ochronnych. Baza miała być wyposażona w antenę paraboliczną do komunikacji z Ziemią. Po ukończeniu kompleksu, obóz konstrukcyjny miał zostać przekształcony w ośrodek naukowy z laboratoriami biologicznymi i fizycznymi. Na wyposażeniu miały znaleźć się też dwa pojazdy: wielofunkcyjny, wykorzystywany do podnoszenia, kopania i zgarniania oraz drugi – służący do holowania, rozpoznania i akcji ratunkowych. W celach obronnych (przed ewentualną agresją ze strony ZSRR), bazę miano wyposażyć w system obronny złożony z odpalanych ręcznie, niekierowanych pocisków M388 oraz min lądowych M18 Claymore, zmodyfikowanych pod kątem przebijalności skafandrów kosmicznych. Stała załoga kompleksu miała się składać z 12 żołnierzy^[5].

Planowany rozwój realizacji projektu[edytuj | edytuj kod]

• 1964: 40 lotów rakiet Saturn na niską orbitę okołoziemską
• styczeń 1965: rozpoczęcie dostaw ładunków z niskiej orbity na Księżyc
• kwiecień 1965: pierwsze załogowe lądowanie dwóch żołnierzy; rozpoczęcie I fazy budowy
• listopad 1966: obsadzenie gotowego kompleksu przez pełną grupę zadaniową złożoną z 12 żołnierzy
• grudzień 1966–1967: pierwszy rok działalności operacyjnej placówki; na ten okres zaplanowano 64 loty rakietami Saturn z dodatkowymi 120 t ładunków^[6].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

• Gwiazda (baza księżycowa)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Trudeau, Arthur, G.: Project Horizon. Volume I: summary and supporting considerations, b.m. 1959;
• Tenże: Project Horizon. Volume II: Technical Considerations & Plans, b.m. 1959;
• Walker, James A., Bernstein, Lewis, Lang, Sharon: Seize the High Ground: The Army in Space and Missile Defense, Washington 2003.