Profesor oświaty – Wikipedia, wolna encyklopedia

Profesor oświaty (prof. oświaty) – tytuł honorowy nauczycieli w Polsce, nadawany nauczycielowi dyplomowanemu o znaczącym dorobku dydaktycznym, naukowym lub organizatorskim przez ministra właściwego do spraw oświaty i wychowania.

Zgodnie z art. 9i ust. 1 i 2 ustawy z 26 stycznia 1982 – Karta Nauczyciela (Dz.U. z 2023 r. poz. 984) kandydatem do tytułu może być wyłącznie czynny zawodowo nauczyciel dyplomowany, który prezentuje znaczący i uznany dorobek. Może on być wykazany w obszarach działalności dydaktycznej, naukowej i organizatorskiej (zarządczej). Ponadto kandydat musi posiadać co najmniej 20-letni staż pracy w zawodzie nauczyciela, w tym 10-letni ze stopniem nauczyciela dyplomowanego. Tytuł nadawany jest przez Ministra Edukacji i Nauki na wniosek Kapituły do spraw Profesorów Oświaty. Wnioski do Kapituły składane są przez organ sprawujący nadzór pedagogiczny, tj. właściwe terenowo kuratorium oświaty.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Grażyna Kunka. Nauczyciel bibliotekarz z tytułem honorowym profesora oświaty. „Biblioteka w Szkole”. R. 31 (nr 6), s. 8–11, 2022. ISSN 0867-5600.
Piotr Wojciechowski. Kto docenia wybitnych?. „Głos Nauczycielski”. R. 98 (nr 45), s. 17, 2015. ISSN 0017-1263.
Adam Balicki, Magdalena Pyter, Prawo oświatowe, Warszawa 2011, s. 80.
Mateusz Pilich, Ustawa o systemie oświaty. Komentarz, wyd. 3, Warszawa 2009, s. 370–407.