Prefektura apostolska – Wikipedia, wolna encyklopedia

Prefektura apostolska – typ jednostki kościelnego podziału administracyjnego, spotykany w Kościele rzymskokatolickim. Prawo kanoniczne definiuje go następująco:

Wikariat apostolski lub prefektura apostolska oznacza określaną część Ludu Bożego, która z racji szczególnych okoliczności nie została jeszcze ukonstytuowana jako diecezja i jest powierzona pasterskiej trosce wikariusza apostolskiego lub prefekta apostolskiego, ażeby kierowali nią w imieniu Papieża

Kodeks prawa kanonicznego, kanon 371, paragraf 1^[1]

Prefektura apostolska jest pierwszym krokiem w organizowaniu na danym terytorium struktury kościelnej. Kieruje nią w imieniu Papieża prefekt apostolski, który zazwyczaj nie jest biskupem (zdarzają się wyjątki od tej reguły)^[2]. Następnym wyższym typem kościelnej jednostki administracyjnej jest wikariat apostolski, gdzie wikariusz apostolski zostaje podniesiony do godności biskupa tytularnego. Oba typy tworzone są na terenach misyjnych, jako kolejne etapy stabilizacji struktur kościelnych, zanim można będzie tam utworzyć normalne diecezje^[3].

Obecnie na świecie istnieje 39 prefektur apostolskich z czego większość (28) w Chińskiej Republice Ludowej, gdzie po przejęciu władzy przez komunistów w 1949 Stolica Apostolska nie ma możliwości reorganizacji struktur kościelnych.