Powstanie skidelskie – Wikipedia, wolna encyklopedia

Powstanie skidelskie
	II wojna światowa, kampania wrześniowa
Czas	18–20 września 1939
Miejsce	Skidel
Terytorium	II Rzeczpospolita
Przyczyna	prowokacja komunistyczna
Wynik	stłumienie powstania,; zajęcie Skidla przez Armię Czerwoną
Strony konfliktu
białoruscy i żydowscy mieszkańcy Skidla	Polska Wojsko Polskie; Policja Państwowa;
Siły
n/n	100 żołnierzy i policjantów
Straty
wg źródeł radzieckich:; 18–31 zabitych	n/n
	Położenie na mapie Polski w 1939 miejsce bitwy
	53°35′10″N 24°15′07″E/53,586111 24,251944

Powstanie skidelskie – antypolskie powstanie ludności miejscowej, głównie Żydów i Białorusinów, wzniecone w Skidlu w województwie białostockim przez komunistów z rozwiązanej w 1938 roku Komunistycznej Partii Zachodniej Białorusi. Rozpoczęło się 18 września 1939 roku, dzień po agresji ZSRR na Polskę. Powstańcy opanowali miasteczko i ustanowili władzę radziecką. Źródła polskie wspominają o zamordowaniu kilkunastu żołnierzy i cywilów. 19 września z Grodna do Skidla przybyła ekspedycja karna złożona ze 100 żołnierzy Wojska Polskiego i policjantów, którzy opanowali miasteczko przy wsparciu miejscowych Polaków. Nastąpiły aresztowania i rozstrzeliwania powstańców oraz ich sympatyków – według źródeł radzieckich po zdobyciu Skidla zabito 18–31 osób i spalono 19 domów. Po uspokojeniu sytuacji ekspedycja karna wycofała się do Grodna. 20 września do Skidla wkroczyła Armia Czerwona.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Marek Wierzbicki. Powstanie skidelskie 1939 r.. „Białoruskie Zeszyty Historyczne”. 7.