Porządek spiętrzony – Wikipedia, wolna encyklopedia

Porządek spiętrzony – czyli spiętrzenie (kumulacja) porządków architektonicznych, wprowadzenie w jednym obiekcie, na kilku kondygnacjach, porządków reprezentujących kolejno: porządek dorycki, joński, koryncki^[1]. Wskazany zabieg architektoniczny ma na celu zwiększenie walorów estetycznych budowli dla odbiorcy. Spiętrzenie porządków w architekturze najczęściej wynika z kolejno dokonywanych renowacji na przestrzeni wieków^[2].

Przykładem takiego spiętrzenia jest Koloseum, które zamiast porządku doryckiego posiada porządek toskański^[3]. Jest to spiętrzenie na sposób rzymski. W okresie renesansu wprowadzono dodatkowo nowe rozwiązania, w których parter traktowano jako podstawę, budując go z elewacją boniowaną lub rustykalną, powyżej parteru^[4]:

• od pierwszego piętra kolejność stosowania porządków była analogiczna jak w sposobie rzymskim,
• od pierwszego piętra kolejność porządek joński, koryncki lub dorycki, najwyżej dorycki lub koryncki.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

• porządek dorycki
• porządek joński
• porządek koryncki
• porządek toskański
• porządek kompozytowy
• wielki porządek
• style architektoniczne

Przypisy[edytuj | edytuj kod]