Pokój kłodzki – Wikipedia, wolna encyklopedia

Pokój kłodzki – pokój między Bolesławem Krzywoustym a księciem czeskim Sobiesławem I, podpisany 30 maja 1137 r. w Kłodzku. Układ kończył długotrwałe, niszczące zwłaszcza dla Śląska wojny między obydwoma krajami^[1] i wyznaczał na długie lata granice. Bolesław zachował niemal cały Śląsk z wyjątkiem ziemi opawskiej, która wraz z ziemią kłodzką przypadła Sobiesławowi^[2]. Państwo czeskie zrezygnowało z zasądzonego przez cesarstwo w 1054 trybutu ze Śląska^[3].

Takie wyznaczenie granic – dzielących dawne ziemie Golęszyców i pozostawiających dawną domenę Sławnikowiców (tj. ziemię kłodzką) w rękach Przemyślidów – zwiastowało utrwalony w przyszłych stuleciach podział polityczny i narodowościowy^[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Rościsław Żerelik: Śląsk w monarchii piastowskiej (990–1138). W: Marek Czapliński (red.): Historia Śląska. Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, 2002. ISBN 83-229-2213-2.
• Alicja Galas, Artur Galas: Dzieje Śląska w datach. Wrocław: Wyd. Rzeka, 2001. ISBN 83-911532-7-4.
• Wacław Korta: Historia Śląsku do 1763 roku. Warszawa: Wydawnictwo DiG, 2003. ISBN 83-7181-283-3.