Poemat symfoniczny – Wikipedia, wolna encyklopedia

Poemat symfoniczny – instrumentalna forma muzyczna. Za twórcę pierwszego poematu symfonicznego uchodzi Ferenc Liszt. Poemat symfoniczny to utwór o charakterze programowym, zwykle sugerowanym już w tytule. Forma nie posiada określonej budowy i jest podporządkowana wymogom fabularnej treści, inspirowanej najczęściej literaturą, rzadziej sztukami plastycznymi[1]. Wczesne poematy symfoniczne były zazwyczaj jednoczęściowe. W XIX-wiecznych Niemczech w odniesieniu do poematu symfonicznego używano nazw Tondichtung, Musikalisches Gedicht, Sifnonische Dichtung i innych. W literaturze muzycznej pierwszy raz określenia Tondichtung użył Carl Loewe w stosunku do utworu Mazeppa op. 27 według Byrona, napisanego w 1830 r.

Do rozwoju tej formy najbardziej przyczynili się:

jak również inni kompozytorzy (np.: Arnold Bax, Carl Nielsen).

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Encyklopedia muzyki. Andrzej Chodkowski (red.). Warszawa: PWN, 2005. ISBN 83-01-11390-1.