Podstarości – Wikipedia, wolna encyklopedia

Podstarości, wicestarosta (łac. vicecapitaneus) – urząd ziemski I Rzeczypospolitej w Wielkim Księstwie Litewskim. W Koronie był urzędem grodzkim. Podstarości był zastępcą i namiestnikiem starosty, przez niego dobieranym i zaprzysięganym. Posiadał pełnię władzy starosty i mógł go zastępować w sądzie grodzkim. Jako urzędnik sądowy orzekał w niemal wszystkich sądach grodzkich. W XV w. wyjątek stanowiły sądy grodzkie z terenu Wielkopolski, gdyż tam sądowe funkcje zastępcy starosty pełnili burgrabiowie i wiceburgrabiowie. W XV w. w sądach ziemi sieradzkiej i łęczyckiej podstarości nazywany był sędzią komisarskim. Przyjmuje się, że o ile starosta mógł sam orzekać, o tyle podstarości wymagał asysty sędziego[potrzebny przypis].

Zastępców starosty generalnego, któremu podlegało kilka powiatów, nazywano surrogatorami[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Władysław Smoleński, Dzieje narodu polskiego 1919, s. 143.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Michał Pawlikowski, Sądownictwo grodzkie w przedrozbiorowej Rzeczypospolitej, Strzałków: Michał Pawlikowski, 2012, ISBN 978-83-933262-1-1, OCLC 804678615.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Podstarości&oldid=64171174”