Podgórski łęg jesionowy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Podgórski łęg jesionowy Carici remotae-Fraxinetum (Koch, 1926 ex Faber, 1936) – zespół leśny należący do lasów wilgotnych.

Są to lasy związane z ciekami wodnymi, z kompleksami źródliskowymi oraz z miejscami wypływu wód podziemnych. Rośnie na wyżynach i w górach, także na pogórzach, głównie w dolinach mniejszych rzek.

Podgórski łęg jesionowy, tak jak wszystkie łęgi należy do bogatych gatunkowo. W naturalnych fitocenozach dominującym gatunkiem drzewostanu jest jesion wyniosły, z domieszką olszy czarnej i szarej oraz jawora. Sporadycznie mogą występować też buk zwyczajny, klon pospolity i polny oraz wiąz górski. Luźną warstwę krzewów, w podgórskim łęgu tworzą m.in.: leszczyna, trzmielina, wiciokrzew czarny.

Główną grupę gatunków runa stanowią rośliny występujące również w innych łęgach i podmokłych lasach: niecierpek pospolity, czyściec leśny, podagrycznik pospolity, śledziennica skrętolistna, gwiazdnica gajowa, kostrzewa olbrzymia, gajowiec żółty i inne. Do gatunków odróżniających ten łęg od innych należą turzyca odległokłosa, szczaw gajowy, skrzyp olbrzymi i czartawa pośrednia, które występują również w innych zbiorowiskach, ale w tym wykazują wyjątkowo duże przywiązanie i żywotność oraz znaczną liczebność. W podgórskim łęgu można spotkać dwie bardzo rzadkie, ale wyróżniające ten typ zbiorowisk rośliny: śledziennicę naprzeciwlistną i turzycę zwisłą.