Placówka Straży Granicznej II linii „Inowrocław” – Wikipedia, wolna encyklopedia

Placówka Straży Granicznej II linii „Inowrocław” – jednostka organizacyjna Straży Granicznej pełniąca służbę wywiadowczą na granicy polsko-niemieckiej w okresie międzywojennym.

Formowanie i zmiany organizacyjne[edytuj | edytuj kod]

Rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Ignacego Mościckiego z 22 marca 1928 roku, do ochrony północnej, zachodniej i południowej granicy państwa, a w szczególności do ich ochrony celnej, powoływano z dniem 2 kwietnia 1928 roku Straż Graniczną^[1].

Rozkazem nr 3 z 25 kwietnia 1928 roku w sprawie organizacji Wielkopolskiego Inspektoratu Okręgowego dowódca Straży Granicznej gen. bryg. Stefan Pasławski określił strukturę organizacyjną komisariatu SG „Lubasz”^[2].

W 1930 roku komisariat w Lubaszu został zlikwidowany^[3]. Rozkazem nr 11 z 9 stycznia 1930 roku o reorganizacji Wielkopolskiego Inspektoratu Okręgowego komendant Straży Granicznej płk Jan Jur-Gorzechowski ustalił numer, nową nazwę^[4] i organizację komisariatu „Czarnków”^[5]. Nowo utworzony komisariat Straży Granicznej numer 2/9 „Czarnków” powstał na podstawie rozkazu Wielkopolskiego Inspektoratu Okręgowego nr 4/30. Placówka Straży Granicznej II linii „Inowrocław” znalazła się w jego strukturze^[5].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Marek Jabłonowski, Bogusław Polak: Polskie formacje graniczne 1918−1839. Dokumenty organizacyjne, wybór źródeł. Tom II. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Politechniki Koszalińskiej, 1999. ISBN 83-87424-77-3.
• Grzegorz Goryński: Powstanie, organizacja i funkcjonowanie straży granicznej w latach 1928-1939. 2012. [dostęp 2016-12-31].