Piotr Baron (saksofonista) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Piotr Baron
Ilustracja
Piotr Baron (2022)
Imię i nazwisko

Piotr Milwiw-Baron

Data i miejsce urodzenia

5 stycznia 1961
Wrocław

Instrumenty

saksofon

Gatunki

jazz

Zawód

muzyk

Wydawnictwo

Polonia Records, Power Bros Records, Universal Music Polska, Sony Music Polska, celEsTis

Zespoły
Traveling Birds Quintet
Jarek Śmietana Quintet
Jaromír Honzák Quintet
Kwartet Zbigniewa Lewandowskiego
The High Bred Jazz Trio
Piotr Baron Quintet
Odznaczenia
Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” Brązowy Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”
Strona internetowa

Piotr Milwiw-Baron (ur. 5 stycznia 1961 we Wrocławiu) – polski saksofonista jazzowy, kompozytor i pedagog. Od wielu lat zajmuje czołowe miejsca w ankiecie „Jazz Top” pisma „Jazz Forum” w kategorii saksofonu tenorowego i sopranowego. Jest też notowany jako alcista i barytonista.

Kariera muzyczna[edytuj | edytuj kod]

Piotr Baron urodził się 5 stycznia 1961 we Wrocławiu w rodzinie polskiego lekarza, pisarza i oficera rodem ze Lwowa Adama Barona (1924–1977) oraz Marleny Milwiw – polskiej aktorki (ur. 1931). Ojciec gitarzysty i kompozytora, członka zespołu Afromental – Aleksandra Milwiw-Barona, oraz Adama Milwiw-Barona, multiinstrumentalisty, grającego m.in. w zespole Pink Freud na trąbce.

Debiutował w 1977. W 1978 został wyróżniony, jako solista na festiwalu Jazz nad Odrą. W 1980 otrzymał drugą nagrodę na tym samym festiwalu. W 1984 wygrał solistyczne Grand Prix na festiwalu San Sebastián „Jazz Aldia” w Hiszpanii.

Wziął udział w nagraniu około 100 płyt (m.in. z Artem Farmerem, Eddiem Hendersonem, Victorem Lewisem i Johnem Hicksem). Jest twórcą dziesięciu autorskich przedsięwzięć: Take One (1995), Tango (1996), Blue Rain (1997), Bogurodzica (2000), Reference (2004) – album nagrany w Nowym Jorku oraz Salve Regina (2007) - płyta nagrana w Pasadenie, na której obok Piotra grają Amerykanie: Ishmael „Wadada” Leo Smith – trąbka, Darek „Oles” Oleszkiewicz – kontrabas i Marvin „Smitty” Smith – perkusja. Kolejnym albumem jest Sanctus, Sanctus, Sanctus (2008), nagrany w listopadzie 2007 wraz z Michałem Tokajem, Michałem Barańskim, Łukaszem Żytą oraz specjalnymi gośćmi: Natalią Niemen, Mieczysławem Szcześniakiem, Piotrem Wojtasikiem i Tomasem Celis Sanchezem, Kaddish (2011), Jazz na Hrade (2012), Wodecki Jazz (2019).

Traveling Birds Quintet (2001)

W roku 1998 był koncertmistrzem (pierwszy saksofon altowy) orkiestry EBU Big Band w Sztokholmie. Brał udział w szeregu przedsięwzięć z pogranicza jazzu i muzyki poważnej, m.in. w seriach „Monady” Cezarego Duchnowskiego, poemacie symfonicznym „Sceny z Macondo” Jacka Niedzieli-Meiry lub suicie „Looking for Balance” Krzysztofa Herdzina.

Był współzałożycielem zespołu Traveling Birds Quintet. Obecnie jest liderem tria, kwartetu i kwintetu. Ponadto współpracuje z czołowymi europejskimi grupami jazzowymi (m.in. Piotr Wojtasik Group, Jaromir Honzak Quartet East).

Komponował muzykę dla teatrów (m.in. Wrocławski Teatr Lalek, Narodowy Teatr Stary w Krakowie, Słupski Teatr Dramatyczny, Wrocławski Teatr Współczesny).

Działalność pedagogiczna i wydawnicza[edytuj | edytuj kod]

Absolwent Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu.

Pracował jako nauczyciel i wykładowca saksofonu, harmonii jazzowej i improwizacji w Instytucie Jazzu Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej w Nysie, we Wrocławskiej Szkole Jazzu i Muzyki Rozrywkowej, a także na Kierunku Jazz IKSM Uniwersytetu Zielonogórskiego.

Prowadził otwarte wykłady jazzowe w USA na University Of California Irvine, California Institute Of The Arts in Valencia, w Turcji na Ankara Bilkent University[1], w Austrii na Kunst Universitaet Graz, uczył na letnich warsztatach jazzowych w Pradze, we Lwowie i wielu miastach Polski.

Od 1994 do 2011 prowadził autorski program w Polskim Radio Wrocław, a od 2012 do dziś w radioJAZZ.fm. Recenzent i publicysta (m.in „Jazz Forum”), autor kilkunastu publikacji naukowych.

Od grudnia 2015 do sierpnia 2018 pracował w Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa Narodowego jako doradca podsekretarza stanu i zastępca dyrektora departamentu. Od września 2018 powołany na dyrektora Polskiej Orkiestry Sinfonia Iuventus.

Nagrody[edytuj | edytuj kod]

W uznaniu swojej pozycji i zasług Piotr Baron został artystą firmowym Cannonball Musical Instruments, Drake Mouthpieces i D’Addario Woodwinds.

Od ćwierćwiecza w ścisłej czołówce ankiety „Jazz Top” magazynu „Jazz Forum”, zwycięzca tejże w roku 2015, w kategorii saksofon barytonowy.

Nominowany do nagrody „Fryderyk” jako muzyk roku w 2000, 2004 i 2009, a w kategorii płyta roku nominację otrzymały „Bogurodzica” i „Sanctus, Sanctus, Sanctus”[2][3].

Na trzydziestolecie pracy artystycznej Piotr Baron został odznaczony Brązowym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” oraz Honorową Odznaką Polskiego Stowarzyszenia Jazzowego.

W 2018 został odznaczony Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”[4].

Wybrana dyskografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło:[5].

  • Take One (1995)
  • Tango (1996)
  • Blue Rain (1997)
  • Bogurodzica (2000)
  • Reference (2004)
  • Salve Regina (2007)
  • Sanctus, Sanctus, Sanctus (2008)
  • Kaddish (2011)
  • Jazz na Hrade (2012)
  • Wodecki Jazz (2019)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Encyklopedia Wrocławia. Jan Harasimowicz (red.). Wyd. III. Wrocław: Wydawnictwo Dolnośląskie, 2006, s. 58.
  2. ↑ Nominowani i laureaci, Nagroda muzyczna - Fryderyk, Związek Producentów Audio-Video [online], www.zpav.pl [dostęp 2017-11-26].
  3. ↑ Nominowani i laureaci, Nagroda muzyczna - Fryderyk, Związek Producentów Audio-Video [online], www.zpav.pl [dostęp 2017-11-26].
  4. ↑ Medal Zasłużony Kulturze - Gloria Artis. www.mkidn.gov.pl. [dostęp 2020-07-05].
  5. ↑ wybrana dyskografia P. Barona w serwisie discogs.com. discogs.com. [dostęp 2018-02-15].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Piotr_Baron_(saksofonista)&oldid=71423608”