French
DeutschPik Botha – Wikipedia, wolna encyklopedia
 Pik Botha (1981) | |
| Data i miejsce urodzenia | 27 kwietnia 1932 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 12 października 2018 |
| Zawód, zajęcie | polityk, minister spraw zagranicznych |
Pik Botha, właśc. Roelof Frederik Botha (ur. 27 kwietnia 1932 w Rustenburgu w Transwalu, zm. 12 października 2018 w Pretorii[1]) – południowoafrykański polityk i dyplomata, w latach 1977–1994 minister spraw zagranicznych RPA.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Po ukończeniu studiów z dziedziny prawa i filozofii na Uniwersytecie w Pretorii, w 1953 wstąpił do służby dyplomatycznej ZPA. Przebywał na placówkach zagranicznych w Szwecji i RFN. W latach 1963–1966 reprezentował RPA przy Międzynarodowym Trybunale Sprawiedliwości w sprawie Etiopia i Liberia vs. Południowa Afryka[2]. W 1966 objął funkcję doradcy prawnego przy MSZ, dzięki czemu reprezentował w latach 1966–1974 RPA w ONZ. W latach 1968–1970 sprawował obowiązki wiceministra spraw zagranicznych. W 1974 powierzono mu misję ambasadora przy Narodach Zjednoczonych, jednak w miesiąc po złożeniu przez niego listów uwierzytelniających państwo zostało zawieszone w prawach członka. W 1975 został ambasadorem w Waszyngtonie (USA).
W 1970 po raz pierwszy uzyskał mandat posła do Zgromadzenia Narodowego z listy Partii Narodowej. Siedem lat później objął tekę ministra spraw zagranicznych. W 1986 zaszokował wypowiedzią, z której wynikało, że w przyszłości prezydentem RPA może zostać czarnoskóry. Dwa lata później wraz z ministrem obrony Magnusem Malanem udał się do Brazzaville, gdzie podpisał umowę wraz z prezydentem Konga Denisem Sassou-Nguesso oraz przedstawicielami Angoli i Kuby kończącą zaangażowanie militarne RPA w sprawy afrykańskie. Zapowiedział jednocześnie początek końca dyskryminacji rasowej w swoim kraju[3].
22 grudnia 1988 podpisał trójstronne porozumienie w Nowym Jorku przewidujące uznanie przez RPA niepodległości Namibii. Był jednym z najdłużej urzędujących szefów dyplomacji w historii. W łonie Partii Narodowej należał do tzw. frakcji liberałów.
Po zniesieniu apartheidu w 1994 został mianowany przez prezydenta Mandelę ministrem ds. surowców i energii, dwa lata później wraz z byłym prezydentem de Klerkiem wycofał się z rządu. W latach 1987-1996 pełnił obowiązki przewodniczącego Partii Narodowej w Transwalu. W 2000 poparł oficjalnie politykę Thabo Mbekiego, stając się członkiem Afrykańskiego Kongresu Narodowego. Pozostawał krytycznym wobec niektórych elementów polityki ANC, m.in. tzw. akcji afirmatywnej[4].
Jego synem jest Piet Botha, znany afrykański muzyk. Rodzina nie ma żadnych związków z byłym prezydentem RPA o tym samym nazwisku.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Former foreign affairs minister Pik Botha dies. news24.com. [dostęp 2018-10-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-10-13)]. (ang.).
- ↑ Te dwa kraje oskarżyły RPA o bezprawną okupację Namibii, zob.
- ↑ „A new era has begun in South Africa. My government is removing racial discrimination. We want to be accepted by our African brothers”[potrzebny przypis]
- ↑ Mathabo Le Roux, „'The ANC fooled us' Pik”, Business Day, 14 lipca 2007
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- South African History Online. sahistory.org.za. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-06-06)].
- Mr Roelof „Pik” Botha [online], 24.com [zarchiwizowane z adresu 2007-11-17] (ang.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Jaromir Kamiński, RPA może mieć kiedyś białego prezydenta [online], Dziennik.pl, 24 kwietnia 2009 [zarchiwizowane z adresu 2009-04-26].