Piet de Jong – Wikipedia, wolna encyklopedia

Piet de Jong

Piet de Jong (2011)
Pełne imię i nazwisko	Petrus Jozef Sietze de Jong
Data i miejsce urodzenia	3 kwietnia 1915 Apeldoorn
Data i miejsce śmierci	27 lipca 2016 Haga
Premier Holandii
Okres	od 5 kwietnia 1967 do 6 lipca 1971
Przynależność polityczna	Katolicka Partia Ludowa
Poprzednik	Jelle Zijlstra
Następca	Barend Biesheuvel
Minister obrony Holandii
Okres	od 24 lipca 1963 do 5 kwietnia 1967
Przynależność polityczna	Katolicka Partia Ludowa
Poprzednik	Sim Visser
Następca	Willem den Toom
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Petrus Jozef Sietze „Piet” de Jong (ur. 3 kwietnia 1915 w Apeldoorn, zm. 27 lipca 2016 w Hadze^[1]) – holenderski polityk i wojskowy, oficer Koninklijke Marine, parlamentarzysta, w latach 1963–1967 minister obrony, od 1967 do 1971 premier Holandii.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ukończył szkołę podstawową i średnią w Apeldoorn. W latach 1931–1934 kształcił się w szkole wojskowej Koninklijk Instituut voor de Marine. Został zawodowym wojskowym w ramach holenderskiej marynarki wojennej. Otrzymywał awanse na kolejne stopnie oficerskie, dochodząc w 1958 do stopnia kapitein-ter-zee (odpowiednik komandora). W czasie II wojny światowej był oficerem na okręcie podwodnym „O 24”. W 1940, po inwazji Niemiec na Holandię, brał udział w przetransportowaniu niedokończonego jeszcze okrętu do Wielkiej Brytanii. W latach 1948–1951 pełnił funkcję adiutanta przy ministrze do spraw marynarki wojennej i później również przy sekretarzu stanu w tym resorcie. Od 1951 do 1953 dowodził fregatą „De Zeeuw”, następnie do 1955 był oficerem sztabowym w Portsmouth. Później do 1958 wykonywał obowiązki adiutanta królowej Juliany. W latach 1958–1959 służył jako dowódca niszczyciela „Gelderland”^[1].

W czerwcu 1959 powołany na sekretarza stanu w resorcie obrony, powierzono mu sprawy dotyczące marynarki wojennej. Wkrótce wstąpił do Katolickiej Partii Ludowej. W lipcu 1963 przeszedł na funkcję ministra obrony; pełnił ją do kwietnia 1967 w rządach, którymi kierowali Victor Marijnen, Jo Cals i Jelle Zijlstra. W 1967 uzyskał mandat posła do Tweede Kamer. W kwietniu tegoż roku objął urząd premiera Holandii, który sprawował do lipca 1971. W styczniu tymczasowo kierował też resortem gospodarki^[1]. Nie uzyskał rekomendacji partii przed kolejnymi wyborami. W latach 1971–1974 zasiadał natomiast w Eerste Kamer, gdzie od 1972 przewodniczył frakcji senackiej KVP. Później nie pełnił funkcji politycznych, pozostał członkiem partii, dołączając w 1980 do współtworzonego przez nią Apelu Chrześcijańsko-Demokratycznego^[1].

Obejmował różne stanowiska w organizacjach społecznych, przedsiębiorstwach i instytucjach. Był m.in. wiceprezesem Holenderskiego Czerwonego Krzyża, członkiem zarządu fundacji Katolickiego Uniwersytetu w Nijmegen oraz członkiem rady nadzorczej Nationale-Nederlanden^[1].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Był żonaty z Anneke Bartels, miał dwóch synów i jedną córkę^[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]