Pier Marcellino Corradini – Wikipedia, wolna encyklopedia

Czcigodny Sługa Boży
Piotr Marcelin Corradini
Pietro Marcellino Corradini
	kardynał biskup
Czczony przez	Kościół katolicki

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	27 listopada 1707
Konsekrator	Fabrizio Paolucci
Współkonsekratorzy	Antonio Francesco Sanvitale; Ulisse Giuseppe Gozzadini
Konsekrowani biskupi
Anton Maria Borromeo	3 września 1713
Conus Luchini dal Verme	12 marca 1719
Giovanni Crisostomo Verchio	12 maja 1720
Arcangelo Maria Luc Thomas Ciccarelli	3 maja 1731
Francesco Maria Alberici	14 kwietnia 1732
Antonio Maria Bacigalupi	4 maja 1732
Giuseppe di Marsciano	2 lutego 1734
Cristóbal Almeida	2 października 1735
Współkonsekrowani biskupi
Alessandro Bonaventura	24 lutego 1711
Cornelio Bentivoglio	3 kwietnia 1712
Antonio Vaira	3 kwietnia 1712
Giorgio Cattaneo	3 kwietnia 1712

Pier Marcellino Corradini
	Kardynał biskup
Kraj działania	Państwo Kościelne
Data i miejsce urodzenia	2 czerwca 1658 ; Sezze
Data i miejsce śmierci	8 lutego 1743 ; Rzym
	Prodatariusz Jego Świątobliwości
Okres sprawowania	1721-1730
	Prefekt Kongregacji Soborowej
Okres sprawowania	1718-1721
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Sakra biskupia	27 listopada 1707
Kreacja kardynalska	18 maja 1712; Klemens XI
	Multimedia w Wikimedia Commons

Pier Marcellino Corradini (ur. 2 czerwca 1658, zm. 8 lutego 1743) – włoski kardynał, Czcigodny Sługa Boży Kościoła katolickiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W wieku 11 lat został wysłany na studia do Rzymu, gdzie uzyskał tytuł doktora praw. Od 1685 pracował jako prawnik w kurii rzymskiej. 1707 wyświęcony na tytularnego biskupa Aten. W 1712 papież Klemens XI mianował go kardynałem. Prefekt Św. Kongregacji Soboru Trydenckiego (obecnie Kongregacja ds. Duchowieństwa) od 26 listopada 1718 do 12 maja 1721, następnie pro-datariusz papieży Innocentego XIII i Benedykta XIII. Na konklawe 1730 był wysuwany jako kandydat na papieża, do wymaganej większości zabrakło mu jednak 6 głosów. 1731 zrezygnował z funkcji Pro-datariusza Jego Świątobliwości, gdyż nowy papież Klemens XII powierzył mu negocjowanie kilku traktatów między Stolicą Apostolską a Hiszpanią, Neapolem i Austrią. Biskup Frascati od 1734 roku. Na konklawe 1740 ponownie wysuwano jego kandydaturę, jednak tym razem nie uzyskał już tak znacznego poparcia. Zmarł niespełna 3 lata później po długiej i poważnej chorobie w swoim pałacu na Via Lata w Rzymie. Został pochowany w bazylice S. Maria in Trastevere. W 1993 w Palermo rozpoczęto jego proces beatyfikacyjny (1999 zamknięto etap diecezjalny). 24 kwietnia 2021 papież Franciszek zatwierdził dekret o heroiczności cnót^[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ DECRETI PUBBLICATI NEL 2021. s. causesanti.va. [dostęp 2021-04-24]. (wł.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Pier Marcellino Corradini
Pier Marcellino Corradini. sezzeromano.it. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-10-22)].

[1] DECRETI PUBBLICATI NEL 2021. s. causesanti.va. [dostęp 2021-04-24]. (wł.).

[1]

Prefekci Kongregacji Soborowej	Giovanni Girolamo Morone (1564–1575) Francesco Alciati (1575–1580) Antonio Carafa (1580–1591) Girolamo Mattei (1591–1603) Paolo Emilio Zacchia (1603–1605) Francesco Maria Bourbon del Monte (1606–1607) Girolamo Pamphili (1607–1610) Pompeo Arrigoni (1610–1616) Orazio Lancellotti (1616–1620) Roberto Ubaldini (1621–1623) Cosimo de Torres (1623–1626) Bonifacio Bevilacqua (1626–1627) Roberto Ubaldini (1627–1635) Fabrizio Verospi (1636–1639) Giovanni Battista Pamphilj (1639–1644) Francesco Cennini de’ Salamandri (1644–1645) Pietro Luigi Carafa (1645–1655) Francesco Paolucci (1657–1661) Giulio Cesare Sacchetti (1661–1663) Angelo Celsi (1664–1671) Paluzzo Paluzzi-Altieri (1671–1673 proprefekt) Vincenzo Maria Orsini (1673–1675) Federico Baldeschi Colonna (1675–1691) Galeazzo Marescotti (1691–1696 proprefekt) Giuseppe Sacripante (1696–1700) Bandino Panciatici (1700–1718) Pier Marcellino Corradini (1718–1721) Curzio Origo (1721–1737) Antonio Saverio Gentili (1737–1753) Mario Millini (1753–1756) Giuseppe Spinelli (1756–1757 proprefekt) Giovanni Giacomo Millo (1756–1757) Clemente Argenvilliers (1757–1758) Ferdinando Maria de Rossi (1759–1775) Carlo Vittorio Amadeo della Lanze (1775–1784) Guglielmo Pallotta (1785–1795) Tommaso Antici (1795–1798) Filippo Carandini (1800–1810) Giulio Gabrielli (1814–1820) Emmanuele de Gregorio (1820–1834) Vincenzo Macchi (1834–1841) Paolo Polidori (1841–1847) Pietro Ostini (1847–1849) Angelo Mai (1851–1853) Antonio Maria Cagiano de Azevedo (1853–1860) Prospero Caterini (1860–1881) Lorenzo Nina (1881–1885) Luigi Serafini (1885–1893) Angelo Di Pietro (1893–1902) Vincenzo Vannutelli (1902–1908) Casimiro Gennari (1908–1914) Francesco di Paola Cassetta (1914–1919) Donato Raffaele Sbarretti (1919–1930) Giulio Serafini (1930–1938) Luigi Maglione (1938–1939) Francesco Marmaggi (1939–1949) Giuseppe Bruno (1949–1954) Pietro Ciriaci (1954–1966)
Prefekci Kongregacji ds. Duchowieństwa	Jean Villot (1967–1969) John Joseph Wright (1969–1979) Silvio Oddi (1979–1986) Antonio Innocenti (1986–1991) José Tomás Sánchez (1991–1996) Darío Castrillón Hoyos (1996–1998 proprefekt) Darío Castrillón Hoyos (1998–2006) Cláudio Hummes (2006–2010) Mauro Piacenza (2010–2013) Beniamino Stella (2013–2021) Lazarus You Heung-sik (2021–2022)
Prefekci Dykasterii ds. Duchowieństwa	Lazarus You Heung-sik (od 2022)