Piechota morska – Wikipedia, wolna encyklopedia

Piechota morska – rodzaj piechoty wyszkolonej i wyposażonej specjalnie do walk w rejonach przybrzeżnych. Dawniej: oddziały rozmieszczane na okrętach, przeznaczone do walki w trakcie abordażu.

Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]

Do zakresu działań piechoty morskiej zalicza się operacje desantowe, szturmy na umocnione pozycje na wybrzeżu (na plażach, w portach itp.), oraz działania rajdowe połączone ze zorganizowanym wycofaniem. Jednostki tego typu w odróżnieniu od zwykłej piechoty podporządkowane są organizacyjnie marynarce wojennej, a nie wojskom lądowym. W niektórych państwach (np. w USA – United States Marine Corps) występują jako osobny rodzaj sił zbrojnych.

W Polsce[edytuj | edytuj kod]

Za początek istnienia jednostek polskiej piechoty morskiej, bez wątpienia należy uznać oddział abordażowy, który pod dowództwem kapitana Jana Storcha brał udział w Bitwie pod Oliwą w 1627 roku. To właśnie piechota morska dowodzona przez kapitana Storcha zdobyła okręt flagowy szwedzkiej flotylli - galeon Tigern, czyli Tygrys (1624). Najprawdopodobniej to również kapitan Jan Storch uśmiercił głównodowodzącego szwedzką flotyllą admirała Nilsa Göranssona Stiernskölda^[1].

W siłach zbrojnych Polski Ludowej określenia „piechota morska” używano w odniesieniu do jednostek Marynarki Wojennej. Pierwszą jednostkę tego typu utworzono w 1951 - 3 Batalion Piechoty Morskiej, stacjonujący w Dziwnowie, rozwinięty następnie jako 3 Pułk Piechoty Morskiej. Podlegał on dowódcy Flotylli Środków Desantowych w Świnoujściu. Pułk, po przejściu w podporządkowanie Wojsk Lądowych stał się jednym z komponentów powstałej w roku 1963 7 Łużyckiej Dywizji Desantowej^[2] (Niebieskie Berety), według Adama Kalickiego jednostki dywizji częściowo utraciły charakter piechoty morskiej, będąc jedynie piechotą zmechanizowaną zdolną do korzystania z transportu morskiego^[3]. Inaczej rzecz ujmuje Edward Wejner^[4] - jeden z dowódców polskich Niebieskich Beretów. Opisując ćwiczenia desantowań na plaże udowadnia, że były to jednostki „morskich komandosów”. Dywizję tę rozformowano w 1989 i odtąd Polska nie posiada jednostek tego rodzaju. Obecnie tradycje dywizji kultywuje 7 Brygada Obrony Wybrzeża, w której jedynie na małą skalę prowadzone są działania z transportem morskim.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945-1960 : skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń; Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.brak strony w książce
• Andrzej Wojtaszak, Kazimierz Kozłowski: Żołnierz polski na Pomorzu Zachodnim X-XX wiek. Materiały z sesji naukowej z 10 listopada 1999 r. Praca zbiorowa. Szczecin: Oddział Edukacji Obywatelskiej, 2001. ISBN 83-86992-76-X.
• Edward Wejner: Wojsko i politycy bez retuszu. Toruń: Adam Marszałek, 2006. ISBN 978-83-7441-420-3.brak strony w książce