Philip Sidney – Wikipedia, wolna encyklopedia

Philip Sidney
Ilustracja
Data urodzenia

30 listopada 1554

Data śmierci

17 października 1586

Narodowość

angielska

Język

angielski

Dziedzina sztuki

poeta, prozaik

Sir Philip Sidney (ur. 30 listopada 1554, zm. 17 października 1586) – angielski poeta i prozaik.

Syn hrabiego Leicester. Był humanistą i dworzaninem królowej Elżbiety. Po studiach humanistycznych podróżował po Francji, Niemczech i Włoszech. W 1574 roku odwiedził Polskę. W Wenecji studiował astronomię i geometrię, następnie zajmował się naukami ścisłymi, korespondując m.in. z uczonym Hubertem Languefem. Poległ w bitwie pod Zutphen w Niderlandach. Zyskał sławę jako idealny żołnierz, kochanek i dworzanin. Podobno leżąc śmiertelnie ranny na polu bitwy pod Zutphen, oddał swoją manierkę z wodą innemu rannemu, mówiąc: „Twoja potrzeba jest większa od mojej” (ang. Thy need is greater than mine)[1].

Pozostawił po sobie romans pasterski prozą Arcadia (1590), cykl sonetów miłosnych Astropel and Stella (1591) oraz rozprawę teoretyczną Obrona poezji (1595, polski przekład z 1933), w której głosił prawo poety do wyobraźni i fantazji przetwarzającej rzeczywistość.

Przekłady[edytuj | edytuj kod]

Polskie przekłady wierszy Philipa Sidneya znajdują się w antologiach Poeci języka angielskiego, tom I, (Warszawa 1969), Jerzy Pietrkiewicz, Antologia liryki angielskiej 1300-1950, Warszawa 1997 i Od Chaucera do Larkina, Przekład Stanisław Barańczak, Kraków 1993. Cykl Astrofel i Stella został wydany w osobnej edycji w Czechach[2]. Fragmenty Obrony poezji zamieszczone zostały w tomie Poetyka okresu renesansu[3].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Pisarze świata. Słownik encyklopedyczny, wyd. PWN, 1999.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Porównaj: Przemysław Mroczkowski, Historia literatury angielskiej. Zarys, Wrocław 1981, s. 121.
  2. Philip Sidney, Astrofel a Stella. Z angl. přel. Alois Bejblík a Gustav Francl, doslov Alois Bejblík Praha 1987.
  3. Poetyka okresu renesansu : antologia, wybór, wstęp i opracowanie Elżbieta Sarnowska-Temeriusz, przypisy: Jerzy Mańkowski, Elżbieta Sarnowska-Temeriusz, Wrocław 1982.