Phil Mahre – Wikipedia, wolna encyklopedia

Phil Mahre

Data i miejsce urodzenia	10 maja 1957 Yakima
Klub	White Pass Ski Club
Debiut w PŚ	5 grudnia 1975, Val d’Isère (6. miejsce – gigant)
Pierwsze punkty w PŚ	5 grudnia 1975, Val d’Isère (6. miejsce – gigant)
Pierwsze podium w PŚ	5 marca 1976, Copper Mountain (2. miejsce – gigant)
Pierwsze zwycięstwo w PŚ	10 grudnia 1976, Val d’Isère (gigant)
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Stany Zjednoczone Igrzyska olimpijskie złoto Sarajewo 1984 Slalom srebro Lake Placid 1980 Slalom Mistrzostwa świata złoto Lake Placid 1980 Kombinacja srebro Lake Placid 1980 Slalom Puchar Świata Kryształowa Kula 1980/1981 Kryształowa Kula 1981/1982 Kryształowa Kula 1982/1983 2. miejsce 1977/1978 3. miejsce 1978/1979 3. miejsce 1979/1980 Puchar Świata (Slalom) Mała Kryształowa Kula 1981/1982 2. miejsce 1978/1979 2. miejsce 1980/1981 3. miejsce 1977/1978 Puchar Świata (Gigant) Mała Kryształowa Kula 1981/1982 Mała Kryształowa Kula 1982/1983 3. miejsce 1977/1978 3. miejsce 1980/1981 Puchar Świata (Kombinacja) Mała Kryształowa Kula 1979/1980 Mała Kryształowa Kula 1980/1981 Mała Kryształowa Kula 1981/1982 Mała Kryształowa Kula 1982/1983
Multimedia w Wikimedia Commons

Phil Mahre, właśc. Phillip Ferdinand Mahre (ur. 10 maja 1957 w Yakima) – amerykański narciarz alpejski, dwukrotny medalista olimpijski, dwukrotny medalista mistrzostw świata oraz trzykrotny zdobywca Pucharu Świata.

Kariera[edytuj | edytuj kod]

Po raz pierwszy na arenie międzynarodowej Phil Mahre pojawił się 5 grudnia 1975 roku w Val d’Isère, gdzie w zawodach Pucharu Świata zajął szóste miejsce w slalomie gigancie. Tym samym już w swoim debiucie wywalczył pierwsze pucharowe punkty. W kolejnych startach w sezonie 1975/1976 jeszcze pięciokrotnie plasował się w czołowej dziesiątce, w tym dwukrotnie stawał na podium. Pierwszy raz w karierze dokonał tego 5 marca 1976 roku w Copper Mountain, gdzie był drugi w gigancie, za swym rodakiem Gregiem Jonesem. Na podium stanął także dziewięć dni później w Aspen, gdzie był drugi w slalomie, przegrywając tylko z Ingemarem Stenmarkiem ze Szwecji. W klasyfikacji generalnej zajął czternaste miejsce, w klasyfikacji giganta był dziesiąty, a w klasyfikacji slalomu siódmy. W lutym 1976 roku wziął udział w igrzyskach olimpijskich w Innsbrucku, gdzie zajął piąte miejsce w gigancie, a w slalomie był osiemnasty. Pierwsze pucharowe zwycięstwo odniósł w pierwszym starcie w sezonu 1976/1977: 10 grudnia 1976 roku w Val d’Isère okazał się najlepszy w gigancie. Dwa dni później był trzeci w tej samej konkurencji, 5 marca w Sun Valley wygrał slalom, a 17 marca 1977 roku w Voss był trzeci w gigancie. Ostatecznie zajął dziewiąte miejsce w klasyfikacji generalnej, a w klasyfikacji giganta był czwarty.

Z mistrzostw świata w Garmisch-Partenkirchen w 1978 roku także wrócił bez medalu. W gigancie zajął tam piąte miejsce, a rywalizacji w slalomie nie ukończył. W Pucharze Świata na podium stawał pięciokrotnie, w tym odnosząc dwa zwycięstwa: 12 lutego w Chamonix był najlepszy w slalomie, a 3 marca 1978 roku w Stratton Mountain wygrał giganta. W czołowej dziesiątce plasował się łącznie kilkanaście razy, co dało mu drugie miejsce w klasyfikacji generalnej, za Ingemarem Stenmarkiem a przed Andreasem Wenzelem z Liechtensteinu. Ponadto w klasyfikacjach slalomu i giganta zajmował trzecie miejsce. W klasyfikacji giganta wyprzedzili go tylko Stenmark i Wenzel, a wśród slalomistów lepsi byli Stenmark Austriak Klaus Heidegger. W dwóch kolejnych sezonach zajmował trzecie miejsce w klasyfikacji generalnej. Łącznie dwanaście razy stawał na podium, przy czym trzy razy zwyciężał: 15 stycznia 1979 roku w Crans-Montana wygrał kombinację, 5 lutego 1979 roku w Jasnej zwyciężył w slalomie, a 8 grudnia 1979 roku w Val d’Isère ponownie był najlepszy w kombinacji. W sezonie 1978/1979 zajął także drugie miejsce w klasyfikacji slalomu, a w sezonie 1979/1980 zdobył pierwszą w karierze Małą Kryształową Kulę za zwycięstwo w klasyfikacji kombinacji. W 1980 roku wystąpił na igrzyskach olimpijskich w Lake Placid, gdzie zdobył srebrny medal w slalomie. W zawodach tych rozdzielił na podium Stenmarka oraz Jacques’a Lüthye'ego ze Szwajcarii. Na tych samych igrzyskach był też dziesiąty w gigancie oraz czternasty w biegu zjazdowym. Igrzyska w Lake Placid były równocześnie mistrzostwami świata, jednak kombinację rozgrywano tylko w ramach drugiej z tych imprez. W konkurencji tej zdobył złoty medal, wyprzedzając Andreasa Wenzela i Austriaka Leonharda Stocka.

Najlepsze wyniki osiągał w sezonach 1980/1981, 1981/1982 i 1982/1983, kiedy trzy razy z rzędu zdobywał Kryształową Kulę. W tym czasie aż 43. razy stawał na podium, odnosząc dwadzieścia zwycięstw. W sezonie 1980/1981 odniósł sześć zwycięstw: 10 stycznia w Morzine, 17 stycznia w Oberstaufen i 1 lutego w St. Anton am Arlberg wygrywał kombinację, 15 lutego w Åre był najlepszy w slalomie, 7 marca w Aspen wygrał giganta, a 15 marca 1981 roku w Furano był najlepszy w slalomie. Dało mu to zwycięstwo w klasyfikacji kombinacji, drugie miejsce w slalomie i trzecie w klasyfikacji giganta. Kolejne osiem zwycięstw odniósł rok później: 8 grudnia w Aprice, 13 grudnia w Madonna di Campiglio i 15 stycznia w Bad Wiessee wygrywał kombinację, 19 marca 1982 roku w Kranjskiej Gorze zwyciężył w gigancie, a 9 grudnia w Madonna di Campiglio, 24 stycznia w Wengen, 14 marca w Jasnej i 26 marca 1982 roku w Montgenèvre był najlepszy w slalomie. Zgromadził wtedy 309 punktów i zwyciężył w klasyfikacjach kombinacji, slalomu i giganta. Zwyciężał także w sezonie 1982/1983: 23 stycznia w Kitzbühel, 6 lutego w St. Anton i 11 lutego w Markstein był najlepszy w kombinacji, a 7 marca w Aspen, dzień później w Vail i 19 marca 1983 roku w Furano wygrywał giganta. Dało mu to zwycięstwo w klasyfikacji giganta oraz czwarte z rzędu zwycięstwo w klasyfikacji kombinacji. Triumf w Furano był jego ostatnim pucharowym zwycięstwem.

W lutym 1982 roku wystartował na mistrzostwach świata w Schladming. Wziął udział w gigancie i slalomie, jednak nie ukończył rywalizacji w obu tych konkurencjach. Brał także udział w igrzyskach olimpijskich w Sarajewie w 1984 roku, gdzie osiągnął jednak z największych sukcesów swojej kariery. Mahre uzyskał trzeci czas pierwszego przejazdu w slalomie, tracąc do swojego brata bliźniaka, Stevena, 0,70 sekundy. W drugim przejeździe uzyskał drugi wynik, co jednak dało mu najlepszy łączny czas i zwycięstwo. Pozostałe miejsca na podium zajęli Steve Mahre i Francuz Didier Bouvet. Był to pierwszy w historii złoty medal olimpijski w tej konkurencji dla Stanów Zjednoczonych. Na tych samych igrzyskach wystartował także w gigancie, który ukończył na ósmej pozycji. W zawodach Pucharu Świata w sezonie 1983/1984 trzykrotnie stawał na podium, za każdym razem na najniższym stopniu. Ostatni raz w karierze dokonał tego 6 marca 1984 roku w Vail, gdzie był trzeci w slalomie. W klasyfikacji generalnej zajął ostatecznie piętnaste miejsce. W 1984 roku zakończył karierę.

W styczniu 2007 roku Mahre powrócił do sportu, w wieku 49 lat. Startował w zawodach krajowych do stycznia 2009 roku, kiedy kontuzja kolana zmusiła go do zakończenia kariery^[1].

Wspólnie z bratem jest właścicielem ośrodka treningowego w Park City.

Osiągnięcia[edytuj | edytuj kod]

Igrzyska olimpijskie[edytuj | edytuj kod]

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwycięzca
5.	10 lutego	1976	Innsbruck	Gigant	3:26,97	+1,23	Heini Hemmi
18.	14 lutego	1976	Innsbruck	Slalom	2:03,29	+8,48	Piero Gros
14.	14 lutego	1980	Lake Placid	Zjazd	1:45,50	+3,38	Leonhard Stock
10.	19 lutego	1980	Lake Placid	Gigant	2:40,74	+3,59	Ingemar Stenmark
2.	22 lutego	1980	Lake Placid	Slalom	1:44,26	+0,50	Ingemar Stenmark
8.	14 lutego	1984	Sarajewo	Gigant	2:41,18	+2,07	Max Julen
1.	19 lutego	1984	Sarajewo	Slalom	1:39,41	–	–

Mistrzostwa świata[edytuj | edytuj kod]

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwycięzca
5.	10 lutego	1976	Innsbruck	Gigant	3:26,97	+1,23	Heini Hemmi
18.	14 lutego	1976	Innsbruck	Slalom	2:03,29	+8,48	Piero Gros
36.[2]	29 stycznia	1978	Garmisch-Partenkirchen	Zjazd	2:04,12	+9,20	Josef Walcher
5.	2 lutego	1978	Garmisch-Partenkirchen	Gigant	3:02,52	+2,42	Ingemar Stenmark
DNF1[3]	5 lutego	1978	Garmisch-Partenkirchen	Slalom	1:39,54	–	Ingemar Stenmark
14.	14 lutego	1980	Lake Placid	Zjazd	1:45,50	+3,38	Leonhard Stock
10.	19 lutego	1980	Lake Placid	Gigant	2:40,74	+3,59	Ingemar Stenmark
2.	22 lutego	1980	Lake Placid	Slalom	1:44,26	+0,50	Ingemar Stenmark
1.	22 lutego	1980	Lake Placid	Kombinacja	45,53 pkt	–	–
DNF[4]	3 lutego	1982	Schladming	Gigant	2:38,80	–	Steve Mahre
DNF[5]	7 lutego	1982	Schladming	Slalom	1:48,48	–	Ingemar Stenmark

Puchar Świata[edytuj | edytuj kod]

Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]

• sezon 1975/1976: 14.
• sezon 1976/1977: 9.
• sezon 1977/1978: 2.
• sezon 1978/1979: 3.
• sezon 1979/1980: 3.
• sezon 1980/1981: 1.
• sezon 1981/1982: 1.
• sezon 1982/1983: 1.
• sezon 1983/1984: 15.

Zwycięstwa w zawodach[edytuj | edytuj kod]

1. Val d’Isère – 10 grudnia 1976 (gigant)
2. Sun Valley – 5 marca 1977 (slalom)
3. Chamonix – 12 lutego 1978 (slalom)
4. Stratton Mountain – 3 marca 1978 (gigant)
5. Crans-Montana – 15 stycznia 1979 (kombinacja)
6. Jasná – 5 lutego 1979 (slalom)
7. Val d’Isère – 8 grudnia 1979 (kombinacja)
8. Morzine – 10 stycznia 1981 (kombinacja)
9. Oberstaufen – 17 stycznia 1981 (kombinacja)
10. St. Anton am Arlberg – 1 lutego 1981 (kombinacja)
11. Åre – 15 lutego 1981 (slalom)
12. Aspen – 7 marca 1981 (gigant)
13. Furano – 15 marca 1981 (slalom)
14. Aprica – 8 grudnia 1981 (kombinacja)
15. Madonna di Campiglio – 9 grudnia 1981 (slalom)
16. Madonna di Campiglio – 13 grudnia 1981 (kombinacja)
17. Bad Wiessee – 15 stycznia 1982 (kombinacja)
18. Wengen – 24 stycznia 1982 (slalom)
19. Jasná – 14 marca 1982 (slalom)
20. Kranjska Gora – 19 marca 1982 (gigant)
21. Montgenèvre – 26 marca 1982 (slalom)
22. Kitzbühel – 23 stycznia 1983 (kombinacja)
23. St. Anton am Arlberg – 6 lutego 1983 (kombinacja)
24. Markstein – 11 lutego 1983 (kombinacja)
25. Aspen – 7 marca 1983 (gigant)
26. Vail – 8 marca 1983 (gigant)
27. Furano – 19 marca 1983 (gigant)

• 27 zwycięstw (11 kombinacji, 9 slalomów i 7 gigantów)

Pozostałe miejsca na podium[edytuj | edytuj kod]

1. Lenggries – 12 stycznia 1980 (kombinacja) – 3. miejsce
2. Mont-Sainte-Anne – 1 marca 1980 – (gigant) – 2. miejsce
3. Chamonix – 4 marca 1980 (kombinacja) – 3. miejsce
4. Ebnat-Kappel – 4 stycznia 1981 (kombinacja) – 3. miejsce
5. St. Anton am Arlberg – 1 lutego 1981 (slalom) – 2. miejsce
6. Åre – 14 lutego 1981 (gigant) – 3. miejsce
7. Borowec – 25 marca 1981 (slalom) – 3. miejsce
8. Laax – 28 marca 1981 (gigant) – 2. miejsce
9. Aprica – 8 grudnia 1981 (gigant) – 2. miejsce
10. Cortina d’Ampezzo – 14 grudnia 1981 (slalom) – 2. miejsce
11. Cortina d’Ampezzo – 15 grudnia 1981 (gigant) – 2. miejsce
12. Morzine – 9 stycznia 1982 (gigant) – 2. miejsce
13. Bad Wiessee – 12 stycznia 1982 (slalom) – 3. miejsce
14. Kitzbühel – 17 stycznia 1982 (slalom) – 2. miejsce
15. Adelboden – 19 stycznia 1982 (gigant) – 2. miejsce
16. Kirchberg in Tirol – 9 lutego 1982 (gigant) – 2. miejsce
17. Garmisch-Partenkirchen – 14 lutego 1982 (slalom) – 2. miejsce
18. Jasná – 13 marca 1982 (gigant) – 3. miejsce
19. Bad Kleinkirchheim – 17 marca 1982 (gigant) – 2. miejsce
20. Cesana San Sicario – 24 marca 1982 (gigant) – 3. miejsce
21. Courmayeur – 14 grudnia 1982 (slalom) – 3. miejsce
22. Madonna di Campiglio – 21 grudnia 1982 (slalom) – 3. miejsce
23. Kitzbühel – 23 stycznia 1983 (slalom) – 3. miejsce
24. St. Anton am Arlberg – 6 lutego 1983 (slalom) – 3. miejsce
25. Markstein – 11 lutego 1983 (slalom) – 3. miejsce
26. Gällivare – 26 lutego 1983 (gigant) – 2. miejsce
27. Kitzbühel – 22 stycznia 1984 (kombinacja) – 3. miejsce
28. Aspen – 5 marca 1984 (gigant) – 3. miejsce
29. Vail – 6 marca 1984 (slalom) – 3. miejsce

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Profil na stronie FIS (do 1984) (niem. • ang. • fr.)
• Profil na stronie FIS (po 1984) (niem. • ang. • fr.)
• Profil na Alpine Ski Database (ang.)
• Profil na stronie Sports Reference.com. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-01-29)]. (ang.)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]