Peter Fatialofa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Peter Fatialofa

Pełne imię i nazwisko	Peter Momoe Fatialofa
Data i miejsce urodzenia	26 kwietnia 1957 Apia, Samoa Zachodnie
Data i miejsce śmierci	6 listopada 2013 Apia, Samoa
Masa ciała	115 kg[1]
Rugby union
Pozycja	filar
Kariera seniorska
Lata Zespół Wyst. (Pkt.) 1976–1980 Grafton Rugby Club 1981–1995 Ponsonby Rugby Club 1984–1992 Auckland 71 (?)
Reprezentacja narodowa
Lata Reprezentacja Wyst. (Pkt.) 1988–1996  Samoa 34 (14)
Kariera trenerska
Lata Zespół East Tamaki RFC 2002 King Country  Samoa (as.)  Samoa U-20 (as.)  Samoa

Peter Fatialofa (ur. 26 kwietnia 1957 w Apii, zm. 6 listopada 2013 tamże) – samoański rugbysta występujący na pozycji filara młyna w drużynach Ponsonby Rugby Club, Auckland oraz reprezentacji Samoa, następnie trener. Uczestnik Pucharów Świata w latach 1991 i 1995.

Kariera sportowa[edytuj | edytuj kod]

Karierę rozpoczął w klubie Grafton w wieku dziewiętnastu lat, w 1991 roku przeszedł do Ponsonby Rugby Club, w którym występował do roku 1995, ośmiokrotnie zdobywając Gallaher Shield – trofeum w rozgrywkach Auckland Rugby Football Union^[2][3]. Reprezentował także region Auckland, dla którego w ciągu ośmioletniej kariery rozpoczętej w 1984 roku rozegrał 71 spotkań, włączając w to zdobycie Ranfurly Shield^[4][5].

Aspirował do występów dla All Blacks, selekcjonerzy jednak mieli wątpliwości co do jego umiejętności w młynie^[6]. Z reprezentacją Samoa zagrał zatem w dwóch Pucharach Świata: w 1991 i 1995. W pierwszym z nich pełnił rolę kapitana i został wybrany do piętnastki turnieju^[7], zaś Samoańczycy w debiucie na zawodach tej rangi sensacyjnie pokonali Walijczyków, przez co w Apii ogłoszono święto narodowe^[8][9]. Fundusze na ten wyjazd pochodziły ze zbiórek, które wraz z żoną organizował zarówno w Auckland, jak i na Samoa^[6].

Po raz ostatni, trzydziesty czwarty^[10], w kadrze zagrał przeciwko Fidżi 20 lipca 1996 roku mając wówczas 37 lat i 85 dni, dzięki czemu został najstarszym zawodnikiem, który wystąpił w testmeczu reprezentacji Samoa^[11].

Kariera trenerska[edytuj | edytuj kod]

Wkrótce po zakończeniu kariery zawodniczej podjął się pracy trenera. Był szkoleniowcem East Tamaki RFC^[5], King Country^[12][13], a następnie asystentem selekcjonera kadry narodowej^[14][15][16], a także trenerem formacji młyna między innymi podczas Pucharu Świata 2007^[17][18]. Tę samą rolę pełnił w 2008 roku podczas tournée Pacific Islanders^[19][20].

Był również asystentem trenera kadry U-20 podczas zwycięskiego Junior World Rugby Trophy 2011^[21][22].

Jako pierwszy trener w kwietniu 2013 roku poprowadził reprezentację seniorek do awansu na Puchar Świata w Rugby Kobiet 2014^[23][24][25].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

• Był jednym z piętnaściorga rodzeństwa oraz wujem DJ Forbesa, Johna i Kevina Senio^[26][27].
• W 1996 roku ukazała się jego autobiografia Fats: Peter Fatialofa and the Manu Samoa Story (ISBN 978-0-908630-61-5)^[28].
• Za zasługi dla rugby w 1996 roku otrzymał New Zealand Order of Merit^[29].
• Prowadził firmę przeprowadzkową oraz biuro podróży^{[5][30][31][32]}.
• Był żonaty z Anne, z którą miał ośmioro dzieci – czterech synów i cztery córki^[5][33].
• Otrzymał od władz państwowych wodzowski tytuł Papali'itele^[6][34].
• Zmarł na atak serca w drodze na zaplanowaną audycję radiową^[34]. Wśród setek ludzi, którzy zjawili się na uroczystościach pogrzebowych znajdowali się m.in. reprezentanci i trenerzy Nowej Zelandii i Samoa – Graham Henry, Bryan Williams, Michael Jones, Joe Stanley, Ofisa Tonu'u i Va'aiga Tuigamala^[26][35] – a także Wysoki Komisarz Samoa oraz burmistrz Auckland^[36][37].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]