Pentekostalizm w Kolumbii – Wikipedia, wolna encyklopedia

Zbory Boże w Kolumbii
Bogota 2012, 40-lecie Iglesia Ministerial de Jesucristo Internacional

Pentekostalizm w Kolumbii – ruch zielonoświątkowy w Kolumbii, będący drugą siłą religijną i stanowiący około 10% populacji. Zielonoświątkowcy są najszybciej rosnącym protestanckim ugrupowaniem, odegrali pewną rolę w emancypacji kobiet. Kolumbijski pentekostalizm zbadany został w mniejszym stopniu niż chilijski, argentyński, brazylijski czy meksykański. Jest to wynikiem tego, że w tamtych krajach pentekostalizm wcześniej stał się zauważalną siłą religijną[1]. Ruch zielonoświątkowy pojawił się w Kolumbii dopiero w roku 1932.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Luis Moreno (1934-1996), lider neopentekostalnego Iglesia Ministerial de Jesucristo.

W 1932 roku Eduardo Wagner i jego żona Ada przybyli do Sogamoso. Założyli oni kolumbijskie Zbory Boże. Pierwsze zielonoświątkowe nabożeństwo odbyło się 1 kwietnia 1932 roku. W 1958 istniały już zbory w Sogamoso, Cali i Bogocie. 17 czerwca 1957 roku odbył się pierwszy synod kościoła. W latach 80. Zbory Boże liczyły 90 zborów, w których gromadziło się 2 tysięcy wiernych. W roku 2014 liczba zborów wyniosła 1200, a liczba wiernych – 400 tysięcy[2].

Charles Berchtold wraz ze swoją żoną Clarą w roku 1929 przybyli do Boliwii, gdzie pracowali wśród Indian[3]. W roku 1937 przybyli do kolumbijskiego miasta Bucaramanga. W wyniku ich działalności powstał Iglesia de las Buenas Nuevas[4].

12 maja 1937[5] roku Aksel Verner Larsen przybył wraz z żoną do Malaga. Larsen wyemigrował z Danii do Kanady, a stąd przybył do Kolumbii w roli misjonarza i był wspierany przez kanadyjską misję[6]. W 1939 roku utworzono Kościół Zielonoświątkowy Pełnej Ewangelii (Iglesia Pentecostal del Evangelio Completo)[5]. Aż do lat 60. kościół doznawał prześladowań ze strony władz[7]. Obecnie kościół liczy 600 tysięcy wiernych, skupionych w 3200 zborach. Kościół nie uznaje doktryny Trójcy i reprezentuje unitariański nurt zielonoświątkowy[8]. Prowadzi misję w 32 krajach świata[9].

Aż do lat 60. wzrost liczby zielonoświątkowców następował powoli. W latach 60. i 70. nastąpiły podziały w zielonoświątkowych denominacjach[5]. Dopiero w końcu lat 80. zielonoświątkowcy stali się zauważalnym wyznaniem[10]. W roku 1991 konstytucja zagwarantowała wolność kultu dla protestantów i zielonoświątkowców[11].

W 1967, to jest w tym samym roku, co w USA, pojawił się ruch charyzmatyczny wewnątrz kościoła katolickiego[7].

Statystyki i demografia[edytuj | edytuj kod]

Kolumbia była nazywana „krajem Najświętszego Serca” i określana jako najbardziej katolicki kraj na świecie[5]. W 1930 wszyscy protestanci liczyli zaledwie 9 tysięcy osób. W roku 1969, według CEDECOL (Conferencia Evangélica de Colombia), było ich już 69 tysięcy. W 1994 w 40 protestanckich denominacjach skupionych było półtora miliona członków, co oznacza, że liczba wszystkich wiernych prawdopodobnie przekraczała 2 miliony[5]. W Kolumbii pentekostalizm rozwijał się wolno i potrzebował więcej czasu niż w Brazylii i Gwatemali, aby się zakorzenić w kolumbijskim społeczeństwie[12].

W roku 2010 przeprowadzono badania na losowej próbie 3853 osób w wieku powyżej 18 lat. Badana próbka dotyczyła wszystkich klas społecznych czterech głównych miast (Bogota, Medellín, Cali i Barranquilla), miast średniej wielkości Maicao, Bucaramanga i Barrancabermeja) oraz mieszkańców gminy Urabá. Katolicy stanowili 70,9% ale tylko 39% z nich było praktykującymi. Protestanci stanowili 16,7% populacji. Większość kolumbijskich protestantów było zielonoświątkowcami[13].

Emancypacja kobiet[edytuj | edytuj kod]

María Luisa Piraquive (ur. 1949), jedna z liderek kolumbijskiego ruchu zielonoświątkowego

Cornelia Butler Flora, która od roku 1966 przeprowadzała badania socjologiczne w Kolumbii, w publikacji z roku 1975 zauważyła, że w patriarchalnym społeczeństwie Kolumbii pentekostalizm dał kobietom możliwość realizowania się poza swoim gospodarstwem domowym. Kobiety organizowały własne spotkania religijne, a w niektórych przypadkach mogły być nawet liderami dla całych społeczności i tym samym wpłynęło to na wzrost pozycji społecznej kobiety w najuboższych warstwach społecznych[14]. Jest to m.in. wynik swoistej interpretacji Biblii i podkreślaniu, że według Biblii mężczyzna i kobieta są równi przed Bogiem. Rolę pentekostalizmu w emancypacji kobiet potwierdziły późniejsze prace, jakkolwiek latynoski pentekostalizm nie oferuje kolumbijskim kobietom tego poziomu „wolności”, o który zabiega zachodni feminizm[12].

Kolumbijskich zielonoświątkowców cechuje antyekumenizm.

Denominacje[edytuj | edytuj kod]

Denominacje (2007):[15]

  • Iglesia Pentecostal Unida de Colombia – 168 531 członków, 2107 zborów[a]
  • Iglesias Caseras del Nuevo Testamento – 85 000 członków, 2833 zborów
  • Misión Carismática Internacional – 58 333 członków, 40 zborów
  • Iglesia Internacional del Evangelio Cuadrangular – 40 594 członków, 290 zborów
  • Concilio de las Asambleas de Dios de Colombia – 29 363 członków, 294 zborów
  • Iglesia Pentecostal Unida Internacional (USA) – 24 775 członków, 1032 zborów
  • Iglesia de Dios Pentecostal – 11 000 członków, 110 zborów
  • Iglesia Pentecostal del Evangelio Completo
  • Iglesia de las Buenas Nuevas
  • Iglesia Ministerial de Jesucristo

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Według danych kościoła w roku 2013 było 600 tysięcy wiernych i 3200 zborów.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Beltrán Cely 2010 ↓, s. 73.
  2. ↑ Historia asambleas de Dios ↓.
  3. ↑ IPUIC ↓.
  4. ↑ Peralda i Hernández 2005 ↓, s. 39-41.
  5. ↑ a b c d e Souza 1996 ↓.
  6. ↑ Flora 1976 ↓, s. 33.
  7. ↑ a b Anderson 2014 ↓, s. 83.
  8. ↑ IPUC ↓.
  9. ↑ IPUC – países ↓.
  10. ↑ Hollbrook 2006 ↓, s. 1.
  11. ↑ Hollbrook 2006 ↓, s. 27.
  12. ↑ a b Llana 2007 ↓.
  13. ↑ Colombia ya no es el país del Sagrado Corazón ↓.
  14. ↑ Flora 1975 ↓, s. 411-425.
  15. ↑ Conela 2010 ↓.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Pentekostalizm w Ameryce Łacińskiej
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Pentekostalizm_w_Kolumbii&oldid=73150459”