Pawieł Baticki – Wikipedia, wolna encyklopedia

Pawieł Baticki
Павел Фёдорович Батицкий
ilustracja
marszałek Związku Radzieckiego marszałek Związku Radzieckiego
Data i miejsce urodzenia

27 czerwca 1910
Charków

Data i miejsce śmierci

17 lutego 1984
Moskwa

Przebieg służby
Lata służby

19241984

Siły zbrojne

Armia Czerwona
Wojskowe Siły Powietrzne

Stanowiska

dowódca: 254 Dywizji Strzeleckiej, 73. i 128. Korpusu Strzeleckiego,
szef sztabu Moskiewskiego Rejonu Obrony Powietrznej,
szef Sztabu Głównego Sił Powietrznych ACz,
naczelny dowódca Wojsk Obrony Powietrznej Kraju,
z-ca ministra obrony ZSRR

Główne wojny i bitwy

wojna chińsko-japońska,
II wojna światowa:

chińska wojna domowa,
wojna na wyczerpanie

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Rewolucji Październikowej Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Kutuzowa I klasy (ZSRR) Order Suworowa II klasy (ZSRR) Order Kutuzowa II klasy (ZSRR) Order „Za służbę Ojczyźnie w Siłach Zbrojnych ZSRR” III klasy (ZSRR) Medal jubileuszowy „W upamiętnieniu 100-lecia urodzin Władimira Iljicza Lenina” Medal „Za zdobycie Berlina” Medal „Za wyzwolenie Warszawy” Medal „Za wyzwolenie Pragi” Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945” Medal jubileuszowy „Dwudziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” Medal jubileuszowy „Trzydziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” Medal „Weteran Sił Zbrojnych ZSRR” Medal „Za umacnianie braterstwa broni” Medal jubileuszowy „XX lat Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej” Medal jubileuszowy „30 lat Armii Radzieckiej i Floty” Medal jubileuszowy „40 lat Sił Zbrojnych ZSRR” Medal jubileuszowy „50 lat Sił Zbrojnych ZSRR” Order Flagi ze Złotym Wieńcem (Węgry)

Pawieł Fiodorowicz Baticki ros. Павел Фёдорович Батицкий (ur. 14 czerwca?/27 czerwca 1910 w Charkowie, zm. 17 lutego 1984 w Moskwie) – radziecki dowódca wojskowy, marszałek Związku Radzieckiego (1968), szef Sztabu Głównego Sił Powietrznych ACz, naczelny dowódca Wojsk Obrony Powietrznej Kraju, z-ca ministra obrony ZSRR, zastępca dowódcy Sił Powietrznych Zjednoczonych Sił Zbrojnych Państw Stron Układu Warszawskiego, deputowany do Rady Najwyższej ZSRR 6., 7., 8., 9. i 10. kadencji (1962–1984), Bohater Związku Radzieckiego (1965).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Dzieciństwo i młodość[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 27 czerwca 1910 w Charkowie, w rodzinie robotniczej. W 1922 ukończył 4 klasy gimnazjum, a następnie szkołę zawodową przy Fabryce „Sierp i młot” w Charkowie. Od 1924 służył w Armii Czerwonej. W 1929 ukończył Oficerską Szkołę Kawalerii, a w 1938 Akademię Wojskową im. Michaiła Frunzego. Od marca 1929 do maja 1935 służył w kawalerii, dowodził kolejno plutonem i szwadronem w Białoruskim Okręgu Wojskowym.

II wojna światowa[edytuj | edytuj kod]

Od września 1939 do grudnia 1940 oddelegowany na misję w Chinach, gdzie był szefem sztabu radzieckich doradców wojskowych w sztabie Czang Kaj-szeka. Po powrocie z Chin pełnił funkcję szefa sztabu Brygady Zmotoryzowanej w Kownie, w ramach Bałtyckiego Okręgu Wojskowego. W marcu 1941 mianowany dowódcą 202 Dywizji Zmotoryzowanej Bałtyckiego Okręgu Wojskowego. Służył w Sztabie Generalnym RKKA.

W czasie wojny szef sztabu i od listopada 1941 dowódca 254 Dywizji Strzeleckiej walczącej w składzie Frontu Północno-Zachodniego, która wyróżniła się w bitwie pod Diemiańskiem. Od czerwca 1943 dowódca 73 Korpusu Strzeleckiego, wchodzącego w skład 52 Armii 2 Frontu Ukraińskiego. Na jego czele forsował Dniepr pod Kaniowem, następnie zdobył Czerkasy. Odegrał ważną rolę w operacji korsuńsko-szewczenkowskiej w styczniu-lutym 1944, gdy jego korpus wziął udział w okrążeniu i likwidacji dużego zgrupowania wojsk niemieckich. W marcu 1944 73 Korpus jako pierwszy sforsował Prut i wkroczył do Rumunii.

Od czerwca 1944 dowódca 128 Korpusu Strzeleckiego wchodzącego w skład 1 Frontu Białoruskiego. Na jego czele przełamał niemiecką obronę na południe od Bobrujska, zdobył Baranowicze, Brześć i sforsował z marszu Bug. Następnie we wrześniu 1944 wziął udział w zdobyciu Pragi. Przeniesiony do 3 Frontu Białoruskiego walczył w Prusach Wschodnich i podczas operacji berlińskiej. Wojnę zakończył w stopniu generała majora.

Okres powojenny[edytuj | edytuj kod]

W 1948 ukończył Akademię Sztabu Generalnego i awansował do stopnia generała porucznika. Od 1948 szef sztabu Moskiewskiego Rejonu Obrony Powietrznej, a od 1950 szef Sztabu Głównego Sił Powietrznych i I zastępca naczelnego dowódcy Sił Powietrznych. W latach 1953–1954 I zastępca dowódcy Moskiewskiego Okręgu Wojskowego. Od maja do sierpnia 1954 dowodził 7 Armią Zmechanizowaną w Borysowie. Następnie do marca 1965 dowodził Moskiewskim Okręgiem Obrony Powietrznej Kraju, a od marca 1965 był I zastępcą Szefa Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR. Od lipca 1966 naczelny dowódca Wojsk Obrony Powietrznej Kraju oraz zastępca ministra obrony w stopniu generała armii i zarazem zastępca dowódcy Sił Powietrznych Zjednoczonych Sił Zbrojnych Państw Stron Układu Warszawskiego. Pełnił te funkcje do 1978, gdy został przeniesiony do grupy Inspektorów Generalnych Ministerstwa Obrony ZSRR.

Najistotniejszym wydarzeniem w życiu Batickiego i sprężyną jego późniejszej kariery na najważniejszych stanowiskach dowódczych w siłach zbrojnych ZSRR był udział, wraz z marsz. Gieorgijem Żukowem i gen. Kiriłłem Moskalenką, w aresztowaniu na polecenie Nikity Chruszczowa i innych spiskowców, Ławrientija Berii na posiedzeniu Prezydium Rady Ministrów ZSRR w dniu 26 czerwca 1953. Następnie Baticki był osobiście odpowiedzialny za pilnowanie więźnia oraz za przygotowania do jego tajnego procesu i rozstrzelania w bunkrze dowództwa Moskiewskiego Okręgu Wojskowego w grudniu 1953. Jako pierwszy strzelił Berii z pistoletu w twarz podczas egzekucji. Za wzorowe wypełnienie tych zadań otrzymał awans do stopnia generała pułkownika[potrzebny przypis].

W 1965 otrzymał tytuł Bohatera Związku Radzieckiego, a w 1968 został marszałkiem Związku Radzieckiego.

Awanse[edytuj | edytuj kod]

Odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Odznaczenia polskie dla marszałków i generałów Armii Radzieckiej [w:] "Trybuna Robotnicza", nr 46, 23 lutego 1968, s. 1

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]