Patrick McLoughlin – Wikipedia, wolna encyklopedia

Patrick McLoughlin

Patrick McLoughlin (2017)
Data i miejsce urodzenia	30 listopada 1957 Stafford
Kanclerz Księstwa Lancaster
Okres	od 14 lipca 2016 do 8 stycznia 2018
Przynależność polityczna	Partia Konserwatywna
Poprzednik	Oliver Letwin
Następca	David Lidington
Przewodniczący Partii Konserwatywnej
Okres	od 14 lipca 2016 do 8 stycznia 2018
Przynależność polityczna	Partia Konserwatywna
Poprzednik	Andrew Feldman
Następca	Brandon Lewis
Minister transportu Wielkiej Brytanii
Okres	od 4 września 2012 do 14 lipca 2016
Przynależność polityczna	Partia Konserwatywna
Poprzednik	Justine Greening
Następca	Chris Grayling
Multimedia w Wikimedia Commons

Patrick McLoughlin (ur. 30 listopada 1957 w Stafford) – brytyjski polityk, członek Partii Konserwatywnej. Od 1986 członek Izby Gmin. Od 14 lipca 2016 do 8 stycznia 2018 Kanclerz Księstwa Lancaster w gabinecie Theresy May oraz przewodniczący Brytyjskiej Partii Konserwatywnej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Kariera zawodowa[edytuj | edytuj kod]

Pochodzi z rodziny górników, zarówno jego dziadek, jak i ojciec, pracowali przy wydobyciu węgla. Ukończył technikum rolnicze, po czym w 1975 podjął pracę zawodową na farmie. W 1979 rozpoczął pracę pod ziemią w kopalni węgla w Cannock. Tam zaangażował się w działalność związkową. W 1984 już jako funkcyjny (lecz wciąż pracujący pod ziemią) członek Narodowego Związku Pracowników Kopalń (National Union of Mineworkers) wyłamał się z organizowanego przez tę strukturę strajku, a następnie wystąpił na konferencji Partii Konserwatywnej, w której młodzieżówce działał przez poprzednich kilka lat. Wkrótce później został przeniesiony do działu marketingu kopalni.

Kariera polityczna[edytuj | edytuj kod]

Karierę polityczną zaczynał od zasiadania w różnych gremiach samorządowych, gdzie trafił po raz pierwszy w 1980 roku. W 1983 kandydował bez powodzenia do Izby Gmin. W 1986 wystartował po raz kolejny, tym razem w wyborach uzupełniających w okręgu West Derbyshire, gdzie Partia Konserwatywna wygrywała we wszystkich wyborach od 1974 roku. Zwyciężył niewielką większością głosów. W 1987 został tzw. prywatnym sekretarzem parlamentarnym (posłem na bieżąco reprezentującym ministra w parlamencie) Angeli Rumbold, ówczesnej wiceminister edukacji. W 1988 objął podobne stanowisko u boku ministra handlu i przemysłu Davida Younga.

W latach 1989–1995 był członkiem rządu w randze parlamentarnego podsekretarza stanu, początkowo w resorcie transportu, później zatrudnienia, i wreszcie w Departamencie Handlu i Przemysłu. W 1995 został jednym z whipów Partii Konserwatywnej w Izbie Gmin, zaś w 1998 objął stanowisko zastępcy głównego whipa. W 2005 decyzją nowego lidera partii Davida Camerona został głównym whipem opozycji. Zachował stanowisko głównego whipa również po wyborach z maja 2010, w których Partia Konserwatywna zdobyła władzę (w koalicji z Liberalnymi Demokratami). Podczas rekonstrukcji rządu we wrześniu 2012 został awansowany na członka Gabinetu jako trzeci od początku kadencji premiera Camerona szef Departamentu Transportu. Po wyborach w 2015, w których konserwatyści uzyskali samodzielną większość w Izbie Gmin, pozostał na dotychczasowym stanowisku. Od 14 lipca 2016 do 8 stycznia 2018 pełnił funkcję Kanclerza Księstwa Lancaster w gabinecie Theresy May oraz był przewodniczącym Brytyjskiej Partii Konserwatywnej.

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Od 1984 jego żoną jest Lynn Newman, z którą ma dwoje dzieci.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Biogram. parliament.uk. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-09-09)]. na stronie Izby Gmin (ang.) [dostęp 2012-09-21]
• Biogram. conservatives.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-09-27)]. na stronie Partii Konserwatywnej (ang.) [dostęp 2012-09-21]
• Profil. news.bbc.co.uk. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-10-01)]. w serwisie BBC Democracy Live (ang.) [dostęp 2012-09-21]
• Profil w bazie dziennika The Guardian (ang.) [dostęp 2012-09-21]