Patrick Ewing – Wikipedia, wolna encyklopedia

Patrick Ewing

Pseudonim	Hoya Destroya, Big Pat[1][2]
Data i miejsce urodzenia	5 sierpnia 1962 Kingston
Obywatelstwo	jamajskie / amerykańskie
Wzrost	213 cm
Masa ciała	109 kg
Kariera
Aktywność	1985–2002
Szkoła średnia	Cambridge Rindge and Latin
College	Georgetown (1981–1985)
Draft	1985, numer: 1 New York Knicks
Kariera klubowa Lata Kluby Wyst. 1985–2000 New York Knicks 1039 2000–2001 Seattle SuperSonics 79 2001–2002 Orlando Magic 65
Kariera reprezentacyjna Lata Reprezentacja Wyst. 1984–1992  Stany Zjednoczone
Kariera trenerska Lata Drużyna 2002–2003 Washington Wizards (asystent) 2003–2006 Houston Rockets (asystent) 2007–2012 Orlando Magic (asystent) 2013–2017 Charlotte Bobcats / Hornets (asystent) 2017–2023 Georgetown Hoyas
Dorobek medalowy Igrzyska olimpijskie złoto Los Angeles 1984 koszykówka złoto Barcelona 1992 koszykówka Mistrzostwa Ameryki złoto USA 1992 koszykówka

Patrick Aloysius Ewing (ur. 5 sierpnia 1962 w Kingston) – amerykański koszykarz, pochodzenia jamajskiego, występujący na pozycji środkowego, po zakończeniu kariery zawodniczej trener koszykarski.

Ewing urodził się w Kingston na Jamajce, a kiedy miał 12 lat przybył z rodziną do USA. Zamieszkali w Cambridge, gdzie Patrick uczęszczał do publicznej szkoły średniej Cambridge Rindge and Latin. Następnie studiował na Georgetown University w Waszyngtonie.

W 1981 wystąpił w meczu gwiazd amerykańskich szkół średnich - McDonald’s All-American^[3].

Kariera[edytuj | edytuj kod]

Gwiazda ligi uczelnianej[edytuj | edytuj kod]

Grając w Georgetown Hoyas stał się jednym z niewielu graczy, którzy trzykrotnie zostali wybrani do drużyny All-America. (Drużyna All-America jest zespołem złożonym z najlepszych zawodników wybieranych przez członków narodowych mediów. Do drużyny wybierani są zawodnicy grający w college’u, czasami również ze szkół średnich. Jest to wyróżnienie honorowe.) Ewing dostąpił tego zaszczytu w roku 1983, 1984 i 1985. Uznany został za najlepszego gracza turnieju, kiedy w 1984 roku Hoyas zdobyli mistrzostwo ligi uniwersyteckiej (NCAA). W 1985 roku otrzymał wyróżnienia: Naismith Award, Eastman Award, Rupp Trophy oraz został wybrany najlepszym graczem uniwersyteckim w roku 1985. Podczas kariery w college’u zdobył 2184 punkty i zaliczył 1316 zbiórek.

New York Knicks[edytuj | edytuj kod]

W 1985 roku został wybrany przez Knicks z numerem 1. w drafcie NBA. Chociaż kontuzje prześladowały go podczas pierwszego roku w lidze, został wybrany Debiutantem Roku 1986 w NBA. Zdobywał średnio 20 punktów, notował średnio 9 zbiórek i 2 bloki na mecz. Bardzo szybko stał się czołowym środkowym ligi. Ewing jedenaście razy wystąpił w Meczu Gwiazd, raz został wybrany do Pierwszej Drużyny NBA, sześć razy do Drugiej Drużyny, trzy razy do Drugiej Drużyny Obrońców. Był członkiem oryginalnej Drużyny Marzeń (Dream Team) podczas Igrzysk Olimpijskich w Barcelonie w roku 1992, z którą zdobył złoty medal olimpijski (drugi w karierze; pierwszy zdobył w roku 1984 w Los Angeles, a w trakcie turnieju olimpijskiego zablokował 18 rzutów). W 1996 roku został wybrany do Pięćdziesiątki Najwspanialszych Graczy w historii NBA.

Pomimo wszystkich swoich osiągnięć Ewing nigdy nie poprowadził Knicks do mistrzowskiego tytułu, chociaż był kluczowym graczem, gdy Knicks sięgali po mistrzostwo Konferencji Wschodniej w roku 1994. W Finałach NBA Knicks przegrali w końcowych sekundach siódmego meczu z drużyną Houston Rockets, którą prowadził Hakeem Olajuwon. Ponownie Knicks dostali się do Finałów NBA w roku 1999, ale Ewing opuścił drugą część fazy playoff z powodu kontuzji ścięgna udowego.

Schyłek kariery[edytuj | edytuj kod]

W 2000 roku opuścił ostatecznie Knicks, ponieważ został sprzedany do Seattle SuperSonics. W wymianie Knicks oddali Ewinga do Seattle, a Chrisa Dudleya do Phoenix Suns, otrzymując w zamian Glena Rice’a, Luca Longleya, Travisa Knighta oraz dwa prawa wyboru w drugiej rundzie draftu. Zamiana ta uważana była przez wielu za duży błąd w polityce Knicks, którzy zanotowali pogorszenie wyników. Ewing po roku gry w Sonics i kolejnym w Orlando Magic odszedł na emeryturę 18 września 2002 roku.

Ewing uważany jest za jednego z najlepszych graczy w historii New York Knicks jak i całej NBA. 28 lutego 2003 roku koszulka Patricka Ewinga z numerem 33. została zastrzeżona podczas wielkiej uroczystości w hali Madison Square Garden.

W 1183 meczach w przeciągu 17 sezonów w NBA Ewing osiągał średnio na mecz: 21,0 punktów, 9,8 zbiórek oraz 2,4 bloków. Grając w NBA zdobył w sezonach zasadniczych 24815 punktów^[1].

W latach 2013–2017 asystent trenera w Charlotte Bobcats/Hornets.

3 kwietnia 2017 został trener drużyny NCAA – Georgetown Hoyas^[4]. Zwolniony z tej funkcji 10 marca 2023^[5].

Osiągnięcia[edytuj | edytuj kod]

NCAA[edytuj | edytuj kod]

• Mistrz:
  • NCAA (1984)^[6]
  • turnieju konferencji Big East (1982, 1984, 1985)
  • sezonu regularnego Big East (1984)
• dwukrotny wicemistrz NCAA (1982, 1985)^[6]
• Uczestnik turnieju NCAA (1982–1985)
• Koszykarz Roku:
  • NCAA:
    • im. Naismitha (1985)^[7]
    • według:
      • National Association Of Basketball Coaches (1985)^[8]
      • Associated Press (1985)^[9]
      • Sporting News (1985)^[10]
      • Basketball Times (1985)^[11]
    • Adolph Rupp Trophy (1985)^[12]
  • Konferencji Big East (1984, 1985)^[13]
• Most Outstanding Player (MOP=MVP) turnieju NCAA (1984)^[14]
• MVP turnieju Big East (1984, 1985)^[15]
• Obrońca roku konferencji Big East (1982–1985)^[16]
• Debiutant roku Big East (1982)^[17]
• Wybrany do:
  • I składu:
    • All-American (1983–1985)^[11]
    • turnieju:
      • Big East (1982, 1984, 1985)
      • NCAA Final Four (1982, 1984, 1985)^[18]
  • Akademickiej Galerii Sław Koszykówki (2012)^[19]

NBA[edytuj | edytuj kod]

• Wicemistrz NBA (1994, 1999)^[20]
• 11-krotnie wybierany do udziału w meczu gwiazd NBA (1986, 1988–1997). Z powodu kontuzji nie wystąpił w 1986 oraz 1997 roku^[21].
• Debiutant Roku NBA (1986)^[22]
• Zaliczony do:
  • I składu:
    • NBA (1990)^[23]
    • debiutantów NBA (1986)^[24]
  • II składu:
    • NBA (1988-1989, 1991-1993, 1997)^[23]
    • defensywnego NBA (1988-1989, 1992)^[25]
  • grona 50 Najlepszych Zawodników w Historii NBA (NBA’s 50th Anniversary All-Time Team – 1996)^[26]
  • składu najlepszych zawodników w historii NBA, wybranego z okazji obchodów 75-lecia istnienia ligi (2021)^[27]
  • Koszykarskiej Galerii Sław (Naismith Memorial Basketball Hall Of Fame – 2008)^[28]
• Zwycięzca oraz MVP turnieju McDonald’s Open w Barcelonie (1990)^[29]
• 5–krotny zawodnik miesiąca NBA (kwiecień 1989, listopad 1989, marzec 1993, styczeń 1994, 1995)^[30]
• 12–krotny zawodnik tygodnia NBA (17.11.1985, 28.12.1986, 27.11.1988, 26.02.1989, 3.12.1989, 5.01.1992, 20.12.1992, 24.01.1993, 21.03.1993, 16.01.1994, 22.01.1995, 9.03.1997)^[31]
• dwukrotny debiutant miesiąca NBA (listopad 1985, styczeń 1986)^[32]
• Lider:
  • play-off w średniej bloków (1988, 1996)^[33]
  • wszech czasów klubu Knicks w liczbie punktów (23665)
• Klub New York Knicks zastrzegł należący do niego w numer 33^[34]

Reprezentacja[edytuj | edytuj kod]

• Mistrz:
  • olimpijski (1984^[35], 1992^[36])
  • Ameryki (1992)^[37]
• Wybrany do Koszykarskiej Galerii Sław jako członek drużyny olimpijskiej z 1992 roku (Naismith Memorial Basketball Hall Of Fame – 2010)^[38]
• Lider igrzysk olimpijskich w blokach (1984)^[39]

Rekordy[edytuj | edytuj kod]

Stan na 20 stycznia 2017, na podstawie^[40], o ile nie zaznaczono inaczej.

Klubu Knicks

• najwyższa liczba:
  • punktów:
    • w karierze (23665)
    • w pojedynczym sezonie zasadniczym (2347 – 1989/90)
    • w karierze podczas play-off (2787)
    • podczas jednego sezonu play-off (547 – 1994)
  • zbiórek:
    • w karierze (10759)
    • w karierze podczas play-off (1413)
    • podczas jednego sezonu play-off (293 – 1994)
  • przechwytów w karierze (1061)
  • bloków:
    • w karierze (2758)
    • w pojedynczym sezonie zasadniczym (327 – 1989/90)
    • w karierze podczas play-off (299)
    • podczas jednego sezonu play-off (76 – 1994)
  • sezonów rozegranych w karierze (15)
  • spotkań rozegranych w karierze (1039)
  • sezonów play-off rozegranych w karierze (13)
  • spotkań play-off rozegranych w karierze (135)
• najwyższa średnia:
  • bloków:
    • w karierze (2,65)
    • w pojedynczym sezonie zasadniczym (3,99 – 1989/90)
    • w karierze podczas play-off (2,21)
    • podczas jednego sezonu play-off (3,25 – 1988)

Kariery - (spotkania)

• najwyższa liczba:
  • punktów w jednym meczu – 51 (24 marca 1990 przeciwko Boston)
  • zbiórek w jednym meczu – 22 (19 grudnia 1992 przeciwko Miami)
  • asyst w jednym meczu – 11 (19 kwietnia 1996 przeciwko Charlotte)
  • przechwytów w jednym meczu – 5 (4-krotnie)
  • bloków w jednym meczu – 9 (3-krotnie)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]