Dykasteria do spraw Popierania Jedności Chrześcijan – Wikipedia, wolna encyklopedia

Dykasteria do spraw Popierania Jedności Chrześcijan – jedna z dykasterii kurii rzymskiej prowadząca w imieniu Kościoła katolickiego działalność ekumeniczną, wcześniejsza nazwa: Papieska Rada do spraw Popierania Jedności Chrześcijan.

Geneza i rozwój[edytuj | edytuj kod]

W 1958 nowo wybrany Jan XXIII ogłosił zamiar zwołania soboru powszechnego. W 1959 patriarcha melchicki Maksymos IV Saigh i arcybiskup Paderborn Lorenz Jaeger skierowali do papieża noty, w których proponowali, by kwestie ekumenizmu przygotowała pod obrady soborowe specjalna komisja lub kongregacja. Uznając słuszność tych propozycji, Jan XXIII, mocą motu proprio z 5 lipca 1960 Superno Dei nutu, powołał 12 komisji przygotowujących Sobór watykański II. Wśród nich był Sekretariat do spraw popierania Jedności Chrześcijan. Powołanie tego ciała miało być, w zamyśle papieża, wyrazem życzliwości wobec chrześcijan-niekatolików.

Sekretariat aktywnie uczestniczył w przygotowaniach do Soboru, przygotowując schematy, jak również dobrze służył obradom Soboru, wnosząc do schematów poprawki żądane przez ojców soborowych. Sekretariat opracował projekty dekretu o ekumenizmie Unitatis redintegratio, deklaracji o wolności religijnej Dignitatis humanae i deklaracji o stosunku kościoła do religii niechrześcijańskich Nostra aetate, a także uczestniczył w pracach nad konstytucją dogmatyczną o kościele Lumen gentium. Inicjatywą sekretariatu było zaproszenie na Sobór obserwatorów innych kościołów i wspólnot chrześcijańskich. W toku Soboru, 15 stycznia 1963, Sekretariat został podniesiony do rangi komisji soborowej.

Po zakończeniu Soboru Sekretariat kontynuował działalność. 3 stycznia 1966 papież Paweł VI włączył go w strukturę Kurii Rzymskiej jak stałą dykasterię. Konstytucją apostolską Pastor Bonus z 28 czerwca 1988 Jan Paweł II podniósł Sekretariat do rangi Papieskiej Rady, zaś papież Franciszek po reformie Kurii Rzymskiej w 2022 roku ustanowił ją jedną z dykasterii^[1].

Rada reprezentuje Kościół katolicki w ramach Globalnego Forum Chrześcijańskiego^[2].

Struktura i kompetencje[edytuj | edytuj kod]

Rada jest podzielona merytorycznie na dwie sekcje: wschodnią, zajmującą się stosunkami z kościołami na Wschodzie i zachodnią, zajmującą się stosunkami z wspólnotami kościelnymi i kościołami Zachodu oraz ze Światową Radą Kościołów. W skład Rady wchodzi około 30 członków - kardynałów, biskupów i konsultorów. Z urzędu członkami Rady są prefekci Kongregacji do spraw Kościołów Wschodnich i do spraw Ewangelizacji Ludów. Z Radą jest personalnie związana Komisja do spraw stosunków Wyznaniowych z Żydami, powołana przez Pawła VI w 1974 - przewodniczący i sekretarz Rady są przewodniczącym i sekretarzem Komisji.

Kompetencje Rady zostały określone konstytucją apostolską Pawła VI Regimini ecclesiae z 1967. Sprowadzają się do prowadzenia i koordynowania dialogów ekumenicznych prowadzonych przez Kościół katolicki z innymi Kościołami i wspólnotami chrześcijańskimi oraz do podtrzymywania postawy ekumenicznej wewnątrz Kościoła katolickiego. Temu służy wydawanie przez Radę kolejnych dokumentów, przekładających idee ekumeniczne na język prawa kanonicznego. Są to między innymi:

Dyrektorium ekumeniczne (część I – 1967, część II – 1970)
dokument roboczy dotyczący dialogu ekumenicznego (1970)
instrukcja o dopuszczaniu do komunii w Kościele katolickim chrześcijan innych wyznań (1972)
dokument dotyczący współpracy ekumenicznej na szczeblu regionalnym, krajowym i diecezjalnym (1975)
Dyrektorium w sprawie realizacji zasad i norm dotyczących ekumenizmu (1993),
dokument pt. Ekumeniczny wymiar formacji osób trudniących się posługą duszpasterską (1995)
dokument pt. "Wskazania dotyczące dopuszczania do Eucharystii między Kościołem Chaldejskim i Asyryjskim Kościołem Wschodu" (2001)