Pangea – Wikipedia, wolna encyklopedia

Geografia superkontynentu Pangei w triasie
Kierunki ruchu kontynentów podczas rozpadu Pangei
Podział Pangei

Pangea (gr. Pangea – Wszechziemia) – superkontynent istniejący na Ziemi w okresie pomiędzy 300 a 180 milionów lat temu[1]. Pangea nie była pierwszym superkontynentem w dziejach Ziemi, ale jest z nich niewątpliwie najbardziej znanym.

Powstanie i rozpad[edytuj | edytuj kod]

Pangea uformowała się w karbonie, na skutek zamknięcia się paleozoicznego oceanu Reik i kolizji kontynentu Laurosji z południowym superkontynentem Gondwany. Towarzyszyło temu intensywne wypiętrzanie się gór zwane orogenezą hercyńską, które utworzyło masywne pasmo hercynidów w centrum powstałego lądu. Pangeę otaczał pokrywający całą półkulę Ziemi "wszechocean" Panthalassa, a od wschodu rozcinał ją mniejszy zbiornik oceaniczny – Ocean Tetydy[2].

W okresie jurajskim rozerwanie się Pangei na dwie części – północną Laurazję, oraz południową, odtworzoną Gondwanę, spowodowało powstanie centralnego Oceanu Atlantyckiego. Te lądy uległy dalszemu podziałowi, tworząc dzisiejsze oblicze Ziemi z jej siedmioma kontynentami. Pangea ostatecznie rozpadła się w okresie kredy[1].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Pangea, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2018-04-29].
  2. Tetyda, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2018-04-29].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]