French
DeutschPałac w Sieroszowie – Wikipedia, wolna encyklopedia
 nr rej. - pałac A/4693/1862 z 11.10.1966, park A/4694/847/WŁ z 18.09.1981 | |
 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Typ budynku | |
| Styl architektoniczny | |
| Ukończenie budowy | 1703 r. |
| Ważniejsze przebudowy | 1710 r., XIX w. |
| Zniszczono | 1706 r. |
Położenie na mapie gminy Ząbkowice Śląskie  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  | |
Położenie na mapie powiatu ząbkowickiego  | |
 50°37′N 16°54′E/50,616667 16,900000 | |
Pałac w Sieroszowie – zespół pałacowo - parkowy wpisany do rejestru zabytków położony w Sieroszowie[1].
Położenie[edytuj | edytuj kod]
Pałac położony jest w Sieroszowie – wsi w Polsce, w województwie dolnośląskim, w powiecie ząbkowickim, w gminie Ząbkowice Śląskie.
Historia[edytuj | edytuj kod]
W 1688 r. opat klasztoru w Henrykowie Heinrich III Kahlert nabył dobra sieroszowskie od rycerza Ernsta Heinricha von Kattern. Pałac ufundował opat Tobias Ackermann, a jego budowa trwała w latach 1703 - 1710[2][3][4]. Prawdopodobnie został zaprojektowany przez M. Kirchbergera (autora pałacu w Kamieńcu Ząbkowickim)[4]. Do czasu sekularyzacji zakonów na terenie Królestwa Prus w 1810r. pozostawał letnią rezydencją opatów z Henrykowa oraz siedzibą zarządu dóbr klasztornych. W 1811r. majątek kupił baron von Röll, a następnie nabył go w 1822r. kupiec Cruci z Ząbkowic Śląskich. Jego córka wżeniła się w rodzinę Dittrich, w rękach której pałac pozostał do II wojny światowej.[2][3] Był dwukrotnie przebudowywany, w 1830 i 1880r.[2][3][4] Po wojnie przejęty przez państwo pozostawał siedzibą PGR, później opuszczony i zniszczony. Obecnie w trakcie renowacji.
Architektura[edytuj | edytuj kod]
Rezydencja w stylu barokowym została wzniesiona z cegły i kamienia. Dwukrotnie przechodziła przebudowy, w 1830 i 1880r[4][2][3]. Obiekt jest położony na planie prostokąta, dwukondygnacyjny, nakryty czterospadowym dachem z powiekami. Elewacje otynkowane, z piaskowcowymi obramowaniami okien przedzielonych boniowaniem w przyziemiu przechodzącym w drugiej kondygnacji w podwojone pilastry zwieńczone prostym belkowaniem. Fasada pałacu, znajdująca się od strony południowej, posiadała portyk wejściowy wsparty na filarach, z tarasem u góry. Na elewacji północnej znajdował się portal z kartuszem herbowym opata Ackermanna z datą 1710[4][2][3]. Układ wnętrz dwutraktowy[4], w przyziemiu zachowane sklepienia kolebkowe i kolebkowe z lunetami. Budynek jest położony przy otoczonym ceglanym murem zabytkowym parku, do którego prowadzi kamienna, barokowa brama zwieńczona przerwanym naczółkiem. W parku zachowana figura św. Jana Nepomucena. Z budynków folwarcznych, dawniej położonych przy pałacu, do dziś zachował się jeden.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych woj. dolnośląskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 250. [dostęp 2015-02-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-03-27)].
- ↑ a b c d e strona o dolnośląskich pałacach. [dostęp 2023-03-16].
- ↑ a b c d e kronika niemiecka wsi Seitendorf. [dostęp 2023-03-16].
- ↑ a b c d e f Brzezicki S., Nielsen C., Grajewski G., Popp D. Śląsk zabytki sztuki w Polsce 2006, Krajowy Ośrodek Badań i Dokumentacji Zabytków, 776 ISBN 83-922906-1-5
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Słownik geografii turystycznej Sudetów. Wzgórza Niemczańsko-Strzelińskie. Przedgórze Paczkowskie, t. 21 (N-Ż), pod red. Marka Staffy, Wrocław: "I-Bis", 2008, ISBN 83-85773-93-1, s. 285-286
- Jerzy Organiściak, Tomasz Dudziak, Marcin Dziedzic, Ząbkowickie opowieści. Okolice Ząbkowic Śląskich: monografia krajoznawcza, cz. 3, Ząbkowice Śląskie: Agencja Reklamowo-Handlowa "Wist", 1997, ISBN 83-9060036-0-8, s. 161-162