Otto Liebmann – Wikipedia, wolna encyklopedia

Otto Liebmann

Data i miejsce urodzenia	25 lutego 1840 Lwówek Śląski
Data i miejsce śmierci	14 stycznia 1912 Jena
Zawód, zajęcie	filozof
Multimedia w Wikimedia Commons

Otto Liebmann (ur. 25 lutego 1840 w Lwówku Śląskim, zm. 14 stycznia 1912 w Jenie) – niemiecki filozof.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Liebmann był od 1872 profesorem w Strasburgu a od 1882 roku w Jenie^[1]. Był jednym z prekursorów neokantyzmu. W swojej słynnej książce Kant und die Epigonen broni filozofii Kanta przeciwko jej kontynuatorom takim jak Fichte, Schelling, Hegel, Fries, Herbart i Schopenhauer. Był ojcem matematyka Heinricha Liebmanna.

Poglądy[edytuj | edytuj kod]

Liebmann postuluje rozwój nowej metafizyki, którą określa mianem metafizyki krytycznej^[2]. Krytyczne podejście w metafizyce polega na akceptacji hipotetycznego statusu rzeczy samych w sobie i próbie wyprowadzenia z tego stanu rzeczy konsekwencji filozoficznych, pozostając przy tym w granicach ludzkiego rozumu. Wszystko, co wykracza poza doświadczenie, metafizyka może potraktować tylko jako hipotetyczne przypuszczenia, które wymagają sprawdzianu pod względem ich wiarygodności, gdyż nawet metafizyczne twierdzenia mogą mieć różną wartość.

Dzieła[edytuj | edytuj kod]

• Kant und die Epigonen (1865; Nachdrucke: 1912 und 1991)
• Über den individuellen Beweis für die Freiheit des Willen (1866)
• Über den objektiven Anblick (1869)
• Zur Analysis der Wirklichkeit (1876)
• Über philosophischen Tradition (1883)
• Die Klimax der Theorien (1884)
• Gedanken und Tatsachen, 2 Bände (1882-1904)
• Immanuel Kant (1904)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]