Ostrów (geografia) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ostrów – rodzaj wyspy rzecznej otoczonej ramionami cieku[1]. Jest zalewana tylko w przypadku katastrofalnych powodzi[1]. Jest przeważnie zalesiona[1].

Pojęcie to i jego znaczenie znane było powszechnie w Polsce co najmniej od XVI w. Sebastian Fabian Klonowic w wydanym w 1595 r. w Krakowie poemacie pt. Flis, to jest Spuszczanie statków Wisłą i inszymi rzekami do niej przypadającymi pisał bowiem[2]:

A co jest gruntu zamkniono we śrzodku
Między Wisłami, z zadu i też z przodku,
To wyspą zowią; lecz jest nie jednaka,
                    Ale dwojaka.

Bo gdzie dębowe drzewo z topolowem
Zdawna porosło, zowią to ostrowem;
Kępą rzekają gdzie chróst abo piasek
                 I drobny lasek.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Jan Flis: Szkolny słownik geograficzny. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 1982, s. 143. ISBN 83-02-00870-2.
  2. Flis, to jest (...). s. 61. [dostęp 2024-02-25]. (pol.).