Omar Ali Saifuddien III – Wikipedia, wolna encyklopedia

Omar Ali Saifuddien III
Ilustracja
ilustracja herbu
Sułtan Brunei
Okres

od 4 czerwca 1950
do 5 października 1967

Koronacja

31 maja 1951

Poprzednik

Ahmad Tajuddin

Następca

Hassanal Bolkiah

Dane biograficzne
Data urodzenia

23 września 1914

Data śmierci

7 września 1986

Ojciec

Muhammad Jamalul Alam II

Dzieci

Hassanal Bolkiah

Omar Ali Saifuddien III (urodzony jako Al-Marhum Kebawah Duli Yang Maha Mulia Maulana Paduka Seri Begawan Sultan Haji Sir Omar Ali Saifuddien Sa'adul Khairi Waddien III CGVO, KCMG; ur. 23 września 1914 w Istana Kota, Kampong Sultan Lama, Brunei Town (obecnie Bandar Seri Begawan) - zm. 7 września 1986) – 28. sułtan Brunei od 1950 do 1967 roku, kiedy abdykował. Był również wcześniej pierwszym ministrem obrony kraju oraz poetą. Nazywany Architektem Nowoczesnego Brunei, Królewskim Poetą czy Ojcem Niepodległości.

 Osobny artykuł: rebelia w Brunei.

Był drugim synem Muhammada Jamalula Alama II, sułtana od 1906 do 1924, a na tron wstąpił po swoim bracie, Ahmadzie Tajuddinie, panującym w latach 1924-50. Za swego panowania objął systemem bezpłatnej edukacji cały kraj, dotował rozwój rolnictwa i dostęp do wody i elektryczności dla mieszkańców. W 1959 roku wprowadził konstytucję, pomimo brytyjskiego zwierzchnictwa gwarantującą pierwszeństwo islamowi i językowi malajskiemu. Z jego inicjatywy wzniesiono m.in. meczet jego imienia. Sułtan do lat 60. był rzecznikiem przystąpienia Brunei do Federacji Malajskiej. W grudniu 1962 roku odbyło się wsparte przez Indonezję powstanie antykolonialne i antymalezyjskie które zostało stłumione przez wojsko sułtana z pomocą Wielkiej Brytanii. Powstanie skłoniło sułtana do rezygnacji z dotychczasowego pomysłu przystąpienia do Federacji[1].

Przyczynił się do uzyskania przez Brunei niepodległości, które nastąpiło w 1984, już po jego rezygnacji. W 1967 roku po siedemnastu latach panowania zrezygnował na rzecz najstarszego syna, 19-letniego Hassanala Bolkiaha. Zmarł w 1986 roku.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Instituto del tercer Mundo (2008). Guía del mundo 2009. IEPALA. s. 141–142. ISBN 978-84-675-3225-8.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]