Okres zwykły – Wikipedia, wolna encyklopedia

Okres zwykły – trzydzieści trzy lub trzydzieści cztery tygodnie w ciągu cyklu rocznego, w które nie obchodzi się żadnej szczegółowej tajemnicy Chrystusa.

Okres zwykły dzieli się na 2 części.

część pierwsza[edytuj | edytuj kod]

Pierwszy etap od poniedziałku, który następuje po niedzieli Chrztu Pańskiego (tj. niedzieli wypadającej po dniu 6 stycznia), do wtorku przed środą popielcową. Etap ten trwa ok. 4-6 tygodni. W tym okresie obchodzone są święta takie jak:

  • 25 stycznia – święto Nawrócenia św. Pawła Apostoła
  • 2 lutego – święto Ofiarowania Pańskiego (Matki Bożej Gromnicznej).
  • 14 lutego – święto świętych Cyryla, mnicha, i Metodego, biskupa, patronów Europy
  • 22 lutego – święto Katedry św. Piotra, Apostoła

część druga[edytuj | edytuj kod]

Początek tego etapu następuje w święto Najświętszej Maryi Panny, Matki Kościoła (tj. poniedziałek po niedzieli Zesłania Ducha Świętego) i kończy się przed I Nieszporami I Niedzieli Adwentu. Początek tego etapu przypada w okresie między 11 maja a 14 czerwca.

Istnieją dwa święta, które mogą przypadać zarówno w okresie zwykłym, jak i w okresie Wielkanocy. Są to:

Święta oraz uroczystości, które zawsze przypadają w okresie zwykłym, to:

Przypisy[edytuj | edytuj kod]