Okręty podwodne typu XVIII – Wikipedia, wolna encyklopedia
Rodzaj okrętu | |
---|---|
Kraj budowy | |
Zbudowane | dwie |
Użytkownicy | |
Uzbrojenie: | |
23 torpedy 533 mm | |
Wyporność: | |
• na powierzchni | 1485 ton |
• w zanurzeniu | 1652 ton |
Długość | 71,50 m |
Szerokość | 8,00 m |
Napęd: | |
Turbiny Waltera o mocy 15000 KM | |
Prędkość: • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
Zasięg: | |
• na powierzchni | W wynurzeniu:5200 mili z prędkością 12 węzłów |
Okręty podwodne typu XVIII – eksperymentalny typ niemieckich oceanicznych okrętów podwodnych. Udane testy eksperymentalnych okrętów klasy XVII napędzanych nowym rodzajem napędu – napędem Waltera, doprowadziły do przekonania o możliwości stworzenia nowego rodzaju okrętu oceanicznego o całkowicie nowych możliwościach bojowych. Znaczna prędkość okrętu w zanurzeniu dawała szansę wyjścia na pozycję bojową nawet bez obecności eskorty, a także łatwiejszego unikania przeciwnika.
Pod koniec 1942 roku Hellmuth Walter przygotował plany nowego rodzaju okrętów oceanicznych – typu XVIII. 4 stycznia 1943 roku stocznia Deutsche Werke otrzymała kontrakt na budowę dwóch prototypów według tego projektu. Okręty otrzymały numery U-796 i U-797.
W czerwcu 1943 pojawiła się koncepcja przedstawiona przez prof. Oelfkena o wykorzystaniu kadłuba okrętów typu XVIII do budowy elektrycznego U-Boota typu XXI. W rezultacie 28 marca 1944 roku zaniechano budowy U-796 i U-797.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- V.E. Tarrant Ostatni rok Kriesgmarine, maj 1944 – maj 1945, wyd. Oskar, Warszawa 2001