Okręty podwodne typu XIV – Wikipedia, wolna encyklopedia

Okręty podwodne typu XIV
	; „Mleczna krowa” U-464 w porcie (1942)
Kraj budowy	III Rzesza
Stocznia	Deutsche Werft; (U-459 do U-464); Friedrich Krupp Germaniawerft; (U-487 do U-490)
Zbudowane	10
Użytkownicy	Kriegsmarine
Służba w latach	1941–1944
Stracone	10
	Uzbrojenie:
	2 × 37 mm działka przeciwlotnicze i 2 × 20 mm działka przeciwlotnicze
Załoga	53 oficerów i marynarzy
Wyporność:
• na powierzchni	1695 ton
• w zanurzeniu	1963 ton
Zanurzenie testowe	próbne 120 m, niszczące (wyliczone) 240 m
Długość	75 metrów
Szerokość	9,35 metrów
	Napęd:
	2 silniki Diesla, 2 silniki elektryczne Siemens, 2 wały napędowe
Prędkość:; • na powierzchni; • w zanurzeniu	; 14,9 węzłów (27,6 km/h); 6,2 węzłów (11,5 km/h)
Zasięg:
• na powierzchni	pow.: 12,350 Mm@10 w.; zan.: 55 Mm@4 w.
	Multimedia w Wikimedia Commons

Okręty podwodne typu XIV – zaopatrzeniowe okręty podwodne wykorzystywane podczas II wojny światowej przez niemiecką Kriegsmarine, zwane popularnie mlecznymi krowami (niem. „Milchkuh” lub „Milchkühe” w liczbie mnogiej).

Okręty podwodne typu XIV dostarczały paliwo, amunicję i części zamienne dla U-Bootów operujących daleko od baz w Europie. Pozwalało to na wydłużenie czasu, jaki zaopatrywane okręty mogły spędzić w morzu (rejsy z i do miejsc działania wypełniały około 2/3 misji okrętu). Mleczne krowy posiadały również warsztaty umożliwiające przeprowadzanie na morzu nawet skomplikowanych napraw. Nie były uzbrojone w torpedy, montowano na nich jedynie działka przeciwlotnicze. Wybudowano łącznie tylko 10 takich jednostek. Marynarki wojenne sprzymierzonych intensywnie polowały na te okręty, co było ułatwione dzięki konieczności radiowego zaaranżowania spotkania z zaopatrywanym okrętem; w efekcie doprowadziło to do zagłady wszystkich tego typu jednostek^[1].

Los jednostek[edytuj | edytuj kod]

	Dowódcy	Los okrętu
U-459	Georg von Wilamowitz-Möllendorf	Samozatopiony(?) po uszkodzeniu przez samoloty 24 lipca 1943 roku w Zatoce Biskajskiej
U-460	Friedrich Schäfer, Ebe Schnoor	Zatopiony przez samolot z lotniskowca eskortowego USS „Card” (CVE-11) 4 października 1943 roku na Atlantyku
U-461	Wolf-Harro Stiebler	Zatopiony przez samolot Short Sunderland 30 lipca 1943 roku w Zatoce Biskajskiej
U-462	Bruno Vowe	Zatopiony przez samolot Handley Page Halifax i slupy: HMS „Kite”, „Wild Goose”, „Woodcock” i „Woodpecker” 30 lipca 1943 roku w Zatoce Biskajskiej
U-463	Leo Wolfbauer	Zatopiony przez samolot Handley Page Halifax 16 maja 1943 roku w Zatoce Biskajskiej
U-464	Otto Harms	Zatopiony przez łódź latającą PBY Catalina 20 sierpnia 1942 roku na południe od Islandii
U-487	Helmut Metz	Zatopiony przez samolot z lotniskowca eskortowego USS „Core” (CVE-13) 13 lipca 1943 roku na Atlantyku
U-488	Erwin Bartke, Bruno Studt	Zatopiony 26 kwietnia 1944 roku przez niszczyciele USS „Barber”, USS „Frost”, USS „Huse” i USS „Snowden” na zachód od Wysp Zielonego Przylądka
U-489	Adalbert Schmandt	Zatopiony przez samolot Short Sunderland 5 sierpnia 1943 roku na południe od Islandii
U-490	Wilhelm Gerlach	Zatopiony przez amerykańskie niszczyciele 12 czerwca 1944 roku na Atlantyku

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Norman Friedman: U.S. Submarines through 1945: An Illustrated Design History. Annapolis: Naval Institute Press, 1995, s. 343. ISBN 978-1-55750-263-6.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Clay Blair: Hitlera wojna U-Bootów. [T. 1], Myśliwi 1939-1942. Warszawa: Wydawnictwo Magnum, 1998. ISBN 83-85852-26-3.
John F. White: „Mleczne krowy” - podwodne zaopatrzeniowce atlantyckich wilczych stad: 1941-1945. Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona, 2001. ISBN 83-11-09353-9.
Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). ABC-CLIO, marzec 2007. ISBN 1-8510-9563-2.

[Friedman-1] Norman Friedman: U.S. Submarines through 1945: An Illustrated Design History. Annapolis: Naval Institute Press, 1995, s. 343. ISBN 978-1-55750-263-6.

[X-2] Budowa anulowana.

[1]

[A]