Okręty podwodne typu O 21 – Wikipedia, wolna encyklopedia
Kraj budowy | |
---|---|
Stocznia | Rotterdamse Droogdok Maatschappij (4), |
Zbudowane | 7 |
Użytkownicy | |
Służba w latach | 1940 - 1959 |
Uzbrojenie: | |
1 x 88 mm, 1 x 40 mm, 1 x 12,7 mm | |
Wyrzutnie torpedowe: • dziobowe • rufowe |
|
Załoga | 39 oficerów i marynarzy |
Wyporność: | |
• na powierzchni | 990 ton |
• w zanurzeniu | 1205 ton |
Długość | 77,7 m |
Szerokość | 6,8 m |
Napęd: | |
2 x 7-cylindrowe silniki Diesla Sulzer 7QD42 (2 x 2500 KM), 2 x silniki elektryczne (2 x 500 KM) | |
Prędkość: • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
Okręty podwodne typu O 21 – seria holenderskich okrętów podwodnych z okresu międzywojennego i okresu II wojny światowej, składająca się z siedmiu jednostek[1]. Cztery pierwsze, niekompletne okręty zostały pospiesznie ewakuowane do Wielkiej Brytanii. Pozostałe trzy jednostki zostały zwodowane już po aneksji Holandii przez III Rzeszę i włączone do służby w Kriegsmarine jako U-D3, U-D4 i U-D5. W trakcie działań wojennych utracono O 22 (8 listopada 1940).
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Jerzy Lipiński: Druga wojna światowa na morzu. Lampart, 1995, s. 548. ISBN 83-902554-7-2.