Okrężnica (anatomia) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Okrężnica (łac. colon) – w anatomii człowieka najdłuższa i największa część jelita grubego, dzieląca się na cztery części: wstępującą, poprzeczną, zstępującą i esowatą^[1].

Okrężnica wstępująca znajduje się po prawej stronie jamy brzusznej. Zaczyna się jako przedłużenie jelita ślepego, biegnie pionowo do góry i, zaginając się pod prawym płatem wątroby zagięciem wątrobowym okrężnicy, przechodzi w okrężnicę poprzeczną. Okrężnica poprzeczna biegnie mniej więcej poziomo (łukowato wygięta w dół) w stronę lewą, następnie w lewym podżebrzu, pod śledzioną, ostro się zagina zagięciem śledzionowym okrężnicy i przechodzi w okrężnicę zstępującą. Okrężnica zstępująca biegnie w dół i przechodzi w okrężnicę esowatą (esicę) w kształcie pionowej litery S. Esica przechodzi w odbytnicę^[1].

Charakterystycznymi cechami okrężnicy są:

• taśmy okrężnicy – trzy podłużne warstwy błony mięśniowej, ciągnące się równolegle do siebie na całej długości okrężnicy
• wypuklenia okrężnicy – uwypuklenia na zewnątrz
• wcięcia półksiężycowate – widoczne na zewnątrz wcięcia wynikające z obecności fałdów półksiężycowatych wewnątrz okrężnicy
• przyczepki sieciowe – małe wypustki błony surowiczej wypełnione tkanką tłuszczową^[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]