Obręcz uchylna – Wikipedia, wolna encyklopedia

Zobacz też: Obręcze uchylne (NBA).

Obręcze uchylne

Zwykłe obręcze

Obręcz zostaje nieruchoma, mimo ciężaru zawodnika

Obręcz uchylna^[1] – obręcz kosza^[2]^[3] uchylająca się podczas wykonywania wsadów, wyposażona w mechanizm positive-lock^[4], co ma zapewniać bezpieczeństwo zawodników^[1].

Na zawodach wysokiej rangi, takich jak oficjalne zawody FIBA, turnieje olimpijskie, turnieje kwalifikacyjne do igrzysk olimpijskich, turnieje mistrzostw świata (oraz kategorii wiekowych U-19, U-17), mistrzostwa strefowe i zawody wysokiej rangi w federacjach krajowych^[5], obowiązkowe są obręcze uchylne^[1]. Na wszystkich pozostałych zawodach^[5] użycie obręczy uchylnych jest zalecane przez przepisy^[1]^[2].

Obręcze uchylne są zaprojektowane w ten sposób, by piłka odbijała się od nich w podobny sposób, jak od sztywnych obręczy^[1]. Mechanizmy zapewniające uchylanie się obręczy działają dopiero przy dużych siłach, takich jak pionowa siła statyczna o wartości ponad 80kg^[4]. Obręcz uchyla się w przedziale 10°-30°, a po odciążeniu obręczy (np. po tym, gdy został już wykonany wsad^[6]), wraca ona natychmiast do pozycji wyjściowej^[4], a konstrukcja do koszykówki może drgać przez 4 sekundy^[6]. Jej projekt zapewnia to, iż obręcz nie pęka i nie ulega stałym odkształceniom^[4]. Obie obręcze na boisku muszą mieć te same parametry odbicia piłki^[4], które z kolei wraz z parametrami sprężystości konstrukcji podtrzymującej tablicę nie mogą się różnić między koszami o więcej niż 5%^[7].