French
DeutschNikołaj Ostriakow – Wikipedia, wolna encyklopedia
 | |
 generał major lotnictwa | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1934–1942 |
| Siły zbrojne |
|
| Stanowiska | dowódca lotnictwa Floty Czarnomorskiej |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
    | |
Nikołaj Aleksejewicz Ostriakow, ros. Николай Алексеевич Остряков (ur. 4 maja?/17 maja 1911 w Moskwie, zm. 24 kwietnia 1942 w Sewastopolu) – radziecki wojskowy, generał major lotnictwa, Bohater Związku Radzieckiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w Moskwie w rodzinie robotniczej. Ukończył 7-klasową szkołę powszechną, a następnie pracował jako ślusarz w zakładach „Czerwony Metalowiec” w Moskwie. W grudniu 1928 roku[1] wyjechał w ramach zaciągu komsomolskiego na budowę magistrali kolejowej Turkiestańsko-Syberyjskiej, gdzie pracował jako motorniczy i mechanik kutra-holownika na rzece Irtysz. W styczniu 1930 roku wrócił do Moskwy, ukończył kurs kierowców i pracował jako kierowca autobusu miejskiego do 1931 roku.
Następnie rozpoczął naukę w szkole pilotów Cywilnej Floty ZSRR, którą ukończył w grudniu 1932 roku. Po jej ukończeniu pozostał w szkole jako pilot-instruktor. W styczniu 1933 roku rozpoczął pracę jako starszy pilot w Wyższej Szkole Spadochronowej Osoawiachimu i równocześnie odbywał tam przeszkolenie spadochronowe. W tym czasie brał udział w testowaniu nowych konstrukcji spadochronów. Szkołę ukończył w maju 1934 roku. 10 sierpnia 1934 roku jako jeden z pierwszych otrzymał tytuł „Mistrza sportu spadochronowego ZSRR”[2].
W czerwcu 1934 roku został powołany do wojska i rozpoczął pracę jako starszy pilot i instruktor służby spadochronowo-desantowej w specjalnej szkole NKWD Okręgu Ukraińskiego, stanowiska te zajmował do listopada 1936 roku.
W listopadzie 1936 roku na ochotnika wyjechał do Hiszpanii, gdzie uczestniczył w wojnie domowej po stronie republikańskiej, będąc pilotem samolotu bombowego SB-2, dowódcą eskadry i dywizjonu samolotów bombowych. Brał udział w walkach pod Guadalajarą, gdzie brał udział w bombardowaniu włoskich oddziałów „Czarnych Piór”. W dniu 29 maja 1937 roku dowodził parą samolotów, które zbombardowały i uszkodziły niemiecki "pancernik kieszonkowy" "Deutschland" w pobliżu wyspy Ibiza. W Hiszpanii przebywał do listopada 1937 roku, wykonując do tego czasu 250 lotów bojowych.
Po powrocie do kraju w grudniu 1937 roku został dowódcą 71 Brygady Lotniczej, a następnie od marca 1938 roku 40 Pułku Lekkich Bombowców w siłach powietrznych Floty Czarnomorskiej. Od marca do września 1938 roku był dowódcą 29 Brygady Lotniczej, a następnie zastępcą dowódcy sił powietrznych Floty Oceanu Spokojnego. W tym czasie w okresie od listopada 1940 do kwietnia 1941 roku ukończył kurs doskonalący wyższych dowódców przy Akademii Wojenno-Morskiej im. Woroszyłowa.
II wojna światowa[edytuj | edytuj kod]
W listopadzie 1941 roku został dowódcą sił powietrznych Floty Czarnomorskiej. Dowodził nimi w czasie obrony Sewastopolu i operacji kerczeńsko-teodozyjskiej. W tym czasie osobiście wykonał ponad 100 lotów bojowych.
Zginął w dniu 24 kwietnia 1942 roku w czasie niemieckiego nalotu na warsztaty naprawy samolotów w Sewastopolu, w czasie gdy je kontrolował.
Pochowany został w Sewastopolu na cmentarzu Kommunarow.
W dniu 14 czerwca 1942 roku pośmiertnie został wyróżniony tytułem Bohatera Związku Radzieckiego za wzorowe wypełnianie obowiązków i osobiste męstwo w czasie walki z wrogiem.
Awanse[edytuj | edytuj kod]
- generał major (4 czerwca 1940)
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Medal "Złota Gwiazda" Bohatera Związku Radzieckiego (14 czerwca 1942)[3]
- Order Lenina
- Order Czerwonego Sztandaru (dwukrotnie)
- Order Czerwonej Gwiazdy
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Według strony www.warheroes.ru w marcu 1928 roku.
- ↑ Było to pierwsze wręczenie tych tytułów i otrzymało go wtedy 14 osób. Мастера парашютизма. „На страже”, 18 sierpnia 1934.
- ↑ Указ Президиума Верховного Совета СССР «О присвоении звания Героя Советского Союза начальствующему составу Военно-морского флота» от 14 июня 1942 года // Ведомости Верховного Совета Союза Советских Социалистических Республик : газета. — 1942. — 30 июня (№ 24 (183)). — С. 1.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- В.М. Лурье: Адмиралы и генералы Военно-Морского флота СССР в период Великой Отечественной и советско-японской войн (1941-1945). Sankt Petersburg: Русско-балтийский информационный центр БЛИЦ, 2001, s. 167. ISBN 5-86789-102-X. (ros.).
- Praca zbiorowa pod red. gen. armii I. Szkadowa: Герои Советского Союза: Краткий биографический словарь т. 2. Moskwa: Воениздат, 1988, s. 213. ISBN 5-203-00536-2. (ros.).
- Остряков Николай Алексеевич. Герои Страны. [dostęp 2011-12-23]. (ros.).