Nigel Osborne – Wikipedia, wolna encyklopedia

Nigel Osborne
Ilustracja
Nigel Osborne, 2014
Data i miejsce urodzenia

23 czerwca 1948
Manchester

Pochodzenie

angielskie

Gatunki

muzyka poważna, muzyka współczesna

Zawód

kompozytor

Multimedia w Wikimedia Commons

Nigel Osborne (ur. 23 czerwca 1948 w Manchesterze[1][2][3]) – brytyjski kompozytor.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ukończył studia na Uniwersytecie Oksfordzkim (1970), gdzie jego nauczycielami byli Kenneth Leighton (kompozycja) i Egon Wellesz (technika serialna)[1][2][3]. Studia kontynuował u Witolda Rudzińskiego w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie, w latach 1970–1971 był pracownikiem Studia Eksperymentalnego Polskiego Radia[1][2][3]. Od 1978 do 1990 roku wykładał na University of Nottingham[1]. W 1990 roku objął profesurę na Uniwersytecie Edynburskim[1][2].

Otrzymał nagrodę Radio Suisse Romande za kantatę 7 Words (1971) i nagrodę Gaudeamus za utwór Heaventree (1973)[1][2].

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

Twórczość kompozytora od samego początku miała charakter analityczny i spekulatywny, kompozytor dopatrywał się w strukturalizmie analogii dla procesu muzycznego[1]. Posługiwał się techniką serialną, środkami elektronicznymi oraz mikrotonowością[3]. Według Osborne’a do funkcji muzyki należy organizacja i strukturyzowanie brzmienia[1], w swojej twórczości kameralnej wykorzystywał rozmaite zestawy instrumentów, w twórczości wokalno-instrumentalnej różnorodny akompaniament[3].

Wybrane kompozycje[edytuj | edytuj kod]

(na podstawie materiałów źródłowych[1][2])

Utwory orkiestrowe

  • Koncert wiolonczelowy (1977)
  • Koncert na flet i orkiestrę kameralną (1980)
  • Sinfonia I (1982) i II (1983)
  • Esquisse I (1987) i II (1988) na małą orkiestrę smyczkową
  • Stone Garden (1988)
  • Eulogy (for Michael Vyner) na małą orkiestrę (1990)
  • Koncert skrzypcowy (1990)
  • The Sun of Venice (1991)
  • Albanian Nights (1991)
  • Hommage à Panufnik (1992)
  • The Art of Fugue na wiolonczelę i orkiestrę (1993)

Utwory kameralne

  • Kinderkreuzzug na zespół kameralny i taśmę (1974)
  • Remembering Esenin na wiolonczelę i fortepian (1974)
  • Musica da camera na skrzypce, taśmę i publiczność (1975)
  • Prelude and Fugue na zespół kameralny (1975)
  • After Night na gitarę (1977)
  • Kerenza at the Zawn na obój i taśmę (1978)
  • Quasi una fantasia na wiolonczelę (1979)
  • In Camera na zespół kameralny (1979)
  • Mythologies na flet, klarnet, trąbkę, harfę, skrzypce i wiolonczelę (1980)
  • Fantasia na zespół kameralny (1983)
  • Wildlife na zespół kameralny i opcjonalne live electronics (1984)
  • Zansa na zespół kameralny (1985)
  • Mbira na skrzypce i fortepian (1985)
  • Lumière na kwartet smyczkowy i 4 zespoły dziecięce (1986)
  • The Black Leg Miner na obój, rożek angielski, fagot i fortepian (1987)
  • Zone na obój, klarnet i trio smyczkowe (1989)
  • Canzona na 4 trąbki, róg, 4 puzony i tubę (1990)
  • Adagio for Vedran Smailovic na wiolonczelę (1993)
  • Sarajevo na klarnet, fortepian i wiolonczelę (1994)

Utwory fortepianowe

  • Figure/Ground (1978, zrewid. 1979)
  • Sonata (1981)

Utwory wokalne i wokalno-instrumentalne

  • 7 Words na 2 tenorów, bas, chór, orkiestrę i opcjonalne fale Martenota (1971)
  • Heaventree na chór (1973)
  • The Sickle na sopran i orkiestrę (1975)
  • Chansonnier na sopran, alt, tenora, bas, chór i zespół kameralny (1975)
  • Passers By na flet basowy, wiolonczelę, 3 głosy i przeźrocza (1976)
  • Vienna. Zürich. Constance na sopran, skrzypce, wiolonczelę, 2 klarnety i perkusję (1977)
  • I Am Goya na bas-baryton, flet, obój, skrzypce i wiolonczelę (1977)
  • Orlando furioso na chór i zespół kameralny (1978)
  • Under the Eyes na głos, perkusję, fortepian, obój i flet (1979)
  • Songs from a Bare Mountain na chór żeński (1979)
  • Poem Without a Hero na sopran, mezzosopran, tenora, bas i live electronics (1980)
  • Gnostic Passion na chór (1980)
  • The Cage na tenora, zespół kameralny i opcjonalne live electronics (1981)
  • For a Moment na chór żeński, wiolonczelę i opcjonalny bęben (1981)
  • Choralis I (1981), II (1981, zrewid. 1982) i III (1982) na sopran, 2 mezzosoprany, tenora, baryton i bas
  • Cantata Piccola na sopran i kwartet smyczkowy (1982)
  • Alba na mezzosopran, zespół kameralny i taśmę (1984)
  • The 4-Loom Weaver na mezzosopran i taśmę (1985)
  • Pornography na mezzosopran i zespół kameralny (1985)
  • Tracks na 2 chóry, orkiestrę i zespół dęty (1990)

Opery

  • Hell’s Angels (1985, wyst. Londyn 1986)
  • The Electrification of the Soviet Union (1986–1987, wyst. Glyndebourne 1987)
  • Terrible Mouth (1992)
  • Sarajevo (1993–1994)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h i Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 7. Część biograficzna n–pa. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2002, s. 226. ISBN 978-83-224-0808-7.
  2. ↑ a b c d e f Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 4 Levy–Pisa. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2670. ISBN 0-02-865529-X.
  3. ↑ a b c d e The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 656. ISBN 0-674-37299-9.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Nigel_Osborne&oldid=65164889”