Niezatapialność – Wikipedia, wolna encyklopedia

Niezatapialność – termin określający zdolność jednostki pływającej (statku, okrętu itp.) do utrzymania się na powierzchni wody po uszkodzeniu podwodnej części kadłuba skutkującym utraceniem jego szczelności. Statek powinien utrzymać też stateczność i podstawowe właściwości umożliwiające żeglugę. W celu zwiększenia niezatapialności statku dokonuje się podziału kadłuba na przedziały wodoszczelne za pomocą poprzecznych i wzdłużnych grodzi i pokładów wodoszczelnych. Obliczając niezatapialność analizuje się rozmaite kombinacje przegłębień i przechyłów oraz stateczności, w zależności od tego, które przedziały są zalane i w jakim stopniu.

Stopień niezatapialności określa się za pomocą terminu np. niezatapialność dwuprzedziałowa, oznacza, że statek (okręt) powinien utrzymać się na wodzie mimo całkowitego zalania dwóch przedziałów wodoszczelnych.

W małych jednostkach (łodzie, żaglówki śródlądowe) niezatapialność uzyskuje się mocując wewnątrz kadłuba elementy wypornościowe, wykonane z lekkich materiałów (styropian) lub wydzielając szczelne, puste przestrzenie.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Niezatapialność okrętu. W: Encyklopedia techniki wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1987, s. 417. ISBN 83-11-07275-2.
• Niezatapialność statku. W: Encyklopedia Powszechna PWN. 3, [MNOPQR]. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1985, s. 278. ISBN 83-01-00003-1.