Nicola Zalewski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Nicola Zalewski
Ilustracja
Nicola Zalewski w barwach AS Roma (2023)
Data i miejsce urodzenia

23 stycznia 2002
Tivoli

Obywatelstwo

włoskie
polskie

Wzrost

172 cm

Pozycja

pomocnik

Informacje klubowe
Klub

AS Roma

Numer w klubie

59

Kariera juniorska
Lata Klub
USD Zagarolo
2011–2021 AS Roma
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
2021– AS Roma 68 (2)
Kariera reprezentacyjna[b]
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
2017–2018  Polska U-16 5 (0)
2018–2019  Polska U-17 9 (2)
2019  Polska U-19 7 (0)
2019  Polska U-20 1 (0)
2021–2023  Polska U-21 6 (1)
2021–  Polska 16 (0)
W sumie: 44 (3)
  1. ↑ Aktualne na: 24 marca 2023. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
  2. ↑ Aktualne na: 26 marca 2024.
Multimedia w Wikimedia Commons

Nicola Zalewski (ur. 23 stycznia 2002 w Tivoli) – włosko-polski[1] piłkarz, występujący na pozycji pomocnika we włoskim klubie AS Roma oraz w reprezentacji Polski. Uczestnik Mistrzostw Świata 2022.

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Urodził i wychował się we włoskim mieście Tivoli jako syn polskich emigrantów, którzy w 1989 emigrowali z Łomży[2] do Włoch, by osiedlić się w miejscowości Poli[3][2]. Jego ojcem był Krzysztof Zalewski, który zmarł w 2021 roku na nowotwór[4][5]. Zalewski mieszka w Rzymie[6]. Ma starszą siostrę Jessicę[7]. Jego piłkarskim idolem jest Daniele De Rossi[8].

Kariera klubowa[edytuj | edytuj kod]

Zaczynał w szkółce USD Zagarolo, jednak szybko trafił do juniorskich zespołów AS Roma. Krok po kroku przechodził kolejne szczeble w drużynach młodzieżowych. Regularnie występował w drużynie Primavery.

Z czasem został włączony do kadry pierwszej drużyny włoskiego klubu. 6 maja 2021 w rewanżowym meczu półfinałowym Ligi Europy UEFA z Manchesterem United zadebiutował w pierwszym zespole Romy. Pomocnik wszedł na boisku w 76. minucie meczu zastępując Pedro Rodrigueza i miał udział przy zwycięskiej bramce dla Romy na 3:2. 9 maja 2021 w meczu z FC Crotone zadebiutował w Serie A. Zawodnik w 80. minucie spotkania zastąpił Bryana Cristante, a następnie zanotował pierwszą asystę w barwach klubu przy bramce Borjy Mayorala na 5:0.

Znalazł się w kadrze Joségo Mourinho na obóz przygotowawczy do sezonu 2021/2022[9]. 26 września 2021 wystąpił po raz pierwszy w Derbach Rzymu z S.S. Lazio (2:3) rozegranych w ramach 6. kolejki Serie A, zmieniając w 82. minucie Ricka Karsdorpa[10]. W całym sezonie wystąpił w 16 meczach Serie A i 1 meczu Pucharu Włoch. Ponadto, wystąpił siedmiokrotnie w meczach Ligi Konferencji Europy UEFA, wieńcząc sezon występem w wyjściowym składzie na wygrany mecz finałowy z Feyenoordem Rotterdam[11].

12 marca 2023 wystąpił w meczu z Sassuolo Calcio (3-4) w którym zdobył swoją pierwszą bramkę w seniorskiej karierze.

Kariera reprezentacyjna[edytuj | edytuj kod]

Od 2017 występuje w młodzieżowych reprezentacjach Polski, począwszy od kadry U-16 do U-20. Jego pierwszym spotkaniem w polskich barwach był rozegrany 27 października 2017 mecz z reprezentacją Holandii do lat 16 zakończony porażką Polski 0:3. W reprezentacji Polski U-17 strzelił dwie bramki, w meczach eliminacyjnym Mistrzostw Europy U-17 z Finlandią (2:1) oraz Portugalią (1:2). Był uczestnikiem Mistrzostw Świata U-20 2019. Na turnieju rozegrał 90 minut w drugim meczu fazy grupowej z Tahiti (5:0) i zanotował asystę przy bramce Dominika Steczyka na 4:0[12].

16 sierpnia 2021 selekcjoner Paulo Sousa powołał go do reprezentacji Polski na mecze eliminacji Mistrzostw Świata 2022 z Albanią, San Marino oraz Anglią[13]. 5 września 2021 w meczu z San Marino zadebiutował w reprezentacji Polski. Wszedł na boisko w 66. minucie zmieniając Tymoteusza Puchacza, a w doliczonym czasie gry zaliczył asystę przy bramce Adama Buksy na 7:1[14].

20 września 2021 został powołany na mecze eliminacyjne z San Marino i Albanią[15], natomiast ze względów osobistych nie uczestniczył w zgrupowaniu[16].

Został powołany do kadry na mundial w Katarze, na którym zagrał w bezbramkowym meczu otwarcia z Meksykiem. Został zmieniony po pierwszej połowie meczu. Na turnieju pojawił się jeszcze na boisku w 71 minucie w przegranym 1-3 meczu 1/8 finału z Francją.

Statystyki[edytuj | edytuj kod]

Klubowe[edytuj | edytuj kod]

(aktualne na koniec sezonu 2022/2023)
Klub Sezon Liga Liga Puchar Włoch Europa[a] Suma
Mecze Bramki Mecze Bramki Mecze Bramki Mecze Bramki
AS Roma 2020/2021 Serie A 1 0 0 0 1 0 2 0
2021/2022 16 0 1 0 7 0 24 0
2022/2023 33 2 2 0 12 0 47 2
Ogólnie 50 2 3 0 20 0 73 2
Ogólnie w karierze 50 2 3 0 20 0 73 2

Reprezentacyjne[edytuj | edytuj kod]

(aktualne na dzień 26 marca 2024)
Reprezentacja Rok Mecze Bramki Asysty
 Polska 2021 1 0 1
2022 8 0 1
2023 5 0 3
2024 2 0 3
Suma 16 0 8

Sukcesy[edytuj | edytuj kod]

AS Roma[edytuj | edytuj kod]

Indywidualne[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Uwzględniono:
    Liga Europy UEFA – 13 (0)
    Liga Konferencji Europy UEFA – 7 (0).

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Nicola Zalewski wybrał reprezentację. Zdecydowana deklaracja piłkarza: Wierzyli we mnie od dziecka. [dostęp 2022-12-05]. (pol.).
  2. ↑ a b Krzysztof Gaweł, Syn polskich emigrantów na ustach Włoch. "To jest talent czystej wody!" [online], natemat.pl, 8 maja 2021 [dostęp 2022-03-22] (pol.).
  3. ↑ Riccardo Setth, Roma, chi è Nicola Zalewski: polacco di Tivoli tifoso giallorosso [online], gianlucadimarzio.com, 5 października 2019 [dostęp 2022-03-22] (wł.).
  4. ↑ We wrześniu ojciec płakał z radości i dumy po debiucie syna w reprezentacji Polski. Dziś syn opłakuje tatę [online], Fakt24.pl, 25 września 2021 [dostęp 2023-01-11] (pol.).
  5. ↑ Zmarł ojciec Nicoli Zalewskiego. Przed śmiercią spełnił swoje największe marzenie: zobaczył debiut syna w reprezentacji Polski [online], Fakt24.pl, 24 września 2021 [dostęp 2023-01-11] (pol.).
  6. ↑ Z ziemi włoskiej do Polski. Droga do marzeń Nicoli Zalewskiego. [dostęp 2022-12-05]. (pol.).
  7. ↑ ), Il Romanista: Zalewski show, z Polski do Tivoli [online], asroma.pl, 1 czerwca 2018 [dostęp 2022-03-22] (pol.).
  8. ↑ Chiara Zucchelli, Chi è Zalewski, l’ultima gemma della Roma. E non azzurra: è di Tivoli, ma ha scelto la Polonia [online], gazzetta.it, 7 maja 2021 [dostęp 2022-03-22] (wł.).
  9. ↑ Piotr Wiśniewski, Nicola Zalewski, czyli nowa, młoda twarz w kadrze trenera Paulo Sousy [online], laczynaspilka.pl, 16 sierpnia 2021 [dostęp 2022-03-22] (pol.).
  10. ↑ Aleksander Bernard, Pięć goli w derbach Rzymu. Zalewski zadebiutował u Mourinho [online], sport.pl, 26 września 2021 [dostęp 2022-03-22] (pol.).
  11. ↑ UEFA.com, Roma-Feyenoord | UEFA Europa Conference League 2021/22 [online], UEFA.com [dostęp 2022-05-26] (ang.).
  12. ↑ Piotr Kuczkowski, Polska - Tahiti 5:0, 26.05.2019 [online], laczynaspilka.pl, 26 maja 2019 [dostęp 2022-03-22] (pol.).
  13. ↑ PAP, Nicola Zalewski i Adam Buksa powołani do reprezentacji Polski [online], sport.dziennik.pl, 16 sierpnia 2021 [dostęp 2022-03-22] (pol.).
  14. ↑ Maciej Piasecki, Wysokie zwycięstwo Biało-Czerwonych w San Marino. Sensacyjny gol gospodarzy [online], natemat.pl, 5 września 2021 [dostęp 2022-03-22] (pol.).
  15. ↑ PZPN, Powołania na październikowe mecze reprezentacji Polski [online], laczynaspilka.pl, 20 września 2021 [dostęp 2022-03-22] (pol.).
  16. ↑ Kadra Sousy bez młodej gwiazdy. "Wspieramy go" [online], sport.interia.pl, 4 października 2021 [dostęp 2022-03-22] (pol.).
  17. ↑ PZPN - Łączy nas piłka [online], www.laczynaspilka.pl [dostęp 2022-11-11].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

skład AS Roma
  • Aktualny na dzień 11 lutego 2023
Składy reprezentacji Polski
Skład reprezentacji Polski na Mundialu U-20 2019

Polska

Skład reprezentacji Polski na Mundialu 2022

Polska

Odkrycie Roku w Polsce (Piłka Nożna)
1973–1980
1981–1990
1991–2000
2001–2010
2011–2020
od 2021
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Nicola_Zalewski&oldid=73313863”