Neoscholastyka – Wikipedia, wolna encyklopedia

Tomasz z Akwinu, Fra Angelico

Neoscholastyka – nurt filozoficzny odnawiający filozofię scholastyczną. Współczesna neoscholastyka zapoczątkowana została encykliką Leona XIIIAeterni Patris. Leon XIII wezwał do zaangażowania się katolików w pracę filozoficzną i przyjęcie w niej jednego wzorca - scholastyki, w szczególności w formie nadanej przez Tomasza z Akwinu.

Neoscholastyką nazywa się także wcześniejsze formy odradzające filozofię scholastyczną w epoce nowożytnej[1].

Kierunki

[edytuj | edytuj kod]

W ramach neoscholastyki pojawiły się dwa kierunki:

Cechy szczególne

[edytuj | edytuj kod]

Wśród szczególnych cech nowej scholastyki wymienia się:

  • realizm poznawczy – przedmioty materialne, realnie istnieją i można je poznać
  • byt jest konkretny i jednostkowy
  • metafizyka musi brać pod uwagę fakty naukowe, ale może odrzucać teorie, gdyż te są jedynie hipotezami

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. neoscholastyka, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2022-11-28].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]