French
DeutschNeofit (Korobow) – Wikipedia, wolna encyklopedia
| Nikołaj Korobow | |
| Biskup wietłuski | |
 | |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 15 stycznia 1878 |
| Data śmierci | listopad 1937 |
| Biskup wietłuski | |
| Okres sprawowania | 1928–1937 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Śluby zakonne | 11 marca 1906 |
| Diakonat | 3 kwietnia 1906 |
| Prezbiterat | 24 czerwca 1910 |
| Chirotonia biskupia | 25 kwietnia 1927 |
| Data konsekracji | 25 kwietnia 1927 |
|---|---|
| Konsekrator |
Neofit, imię świeckie Nikołaj Aleksiejewicz Korobow (ur. 3 stycznia?/15 stycznia 1878 w Nowosiełkach-Ziuzinie, zm. w listopadzie 1937 w Gorkim) – rosyjski biskup prawosławny.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Pochodził z zamożnej rodziny chłopskiej z guberni jarosławskiej. W rodzinnej wsi zdobył podstawowe wykształcenie (nauczył się czytać i pisać, śpiewał w cerkwi) w domu lub w szkole ludowej. Następnie razem z rodzicami przeprowadził się do Petersburga. Nikołaj Korobow pragnął wstąpić do monasteru Wałaam, jednak nie został przyjęty z powodu zbyt młodego wieku. Po raz drugi zgłosił się do klasztoru w 1902, jednak nie pozostał na miejscu, lecz został skierowany do służby w domu biskupim eparchii fińskiej i wyborskiej. Na Wałaamie przebywał od 1906[1].
11 marca 1906 złożył wieczyste śluby mnisze przed ihumenem Pafnucym (Andriejewem). 3 kwietnia tego samego roku arcybiskup fiński i wyborski Sergiusz wyświęcił go na hierodiakona. W 1908 hierodiakon Neofit ponownie wyjechał do Wyborga i objął obowiązki ekonoma w domu biskupim eparchii fińskiej i wyborskiej. 24 czerwca 1910 przyjął święcenia kapłańskie[1]. W 1911 wrócił na Wałaam na własną prośbę i pozostał w monasterze do 1914. Następnie został skierowany do służby w cerkwi św. Mikołaja w Petersburgu, należącej do Cesarskiego Prawosławnego Towarzystwa Palestyńskiego. Brał udział w obradach Soboru Lokalnego Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego w latach 1917-1918, był członkiem jego komisji ds. monasterów[1].
Gdy w 1918 dotychczasowy biskup fiński i wyborski Sergiusz został ordynariuszem eparchii włodzimierskiej i szujskiej, hieromnich Neofit wyjechał razem z nim do Włodzimierza i został ekonomem domu biskupiego. W 1919 został mianowany archimandrytą. W tym samym roku wyznaczono go na przełożonego monasteru św. św. Borysa i Gleba w Rostowie, jednak decyzję tę cofnięto w 1920, gdyż hieromnich Neofit nie miał możliwości przybycia do Rostowa. Od lutego do sierpnia 1921 żył w monasterze Opieki Matki Bożej w Ugliczu. Następnie służył we wsi Małachowo i w monasterze Abrahamowskim w Rostowie. W 1923 i 1925 był aresztowany[1].
25 kwietnia 1927 został wyświęcony na biskupa gorodieckiego, wikariusza eparchii niżnonowogrodzkiej. Chirotonii biskupiej udzielił mu metropolita włodzimierski Sergiusz. W roku następnym został aresztowany ponownie. Po wyjściu z aresztu został ponownie wikariuszem eparchii niżnownogrodzkiej z tytułem biskupa wietłuskiego. Służył do 1937, gdy po raz kolejny trafił do więzienia, razem z całym duchowieństwem dekanatu wietłuskiego. 11 listopada 1937 został skazany na śmierć za "utworzenie organizacji dywersyjno-terrorystycznej". Wyrok wykonano jeszcze w tym samym miesiącu w więzieniu w Gorkim, duchowny został pochowany na więziennym cmentarzu[1].