Nasko Sirakow – Wikipedia, wolna encyklopedia

Nasko Sirakow

Наско Сираков

Data i miejsce urodzenia	28 kwietnia 1962 Stara Zagora
Pozycja	napastnik/ofensywny pomocnik
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole 1982–1989 Lewski Sofia 1989–1990 Real Saragossa 1990–1991 Espanyol Barcelona 1991–1992 Lewski Sofia 1992–1993 (j) RC Lens 1992–1995 Lewski Sofia 1995–1996 (j) Botew Płowdiw 1995–1997 Slawia Sofia
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1983–1996  Bułgaria 81 (23)
Kariera trenerska
Lata Drużyna 1996–1998 Bułgaria, asystent 1997 Slawia Sofia 1998–2003 Lewski Sofia, dyrektor sportowy 2004–2008 Lewski Sofia, dyrektor sportowy od 2008 BZPN, członek komitetu wykonawczego
↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

Nasko Petkow Sirakow (ur. 28 kwietnia 1962 w Starej Zagorze) – bułgarski piłkarz grający na pozycji ofensywnego pomocnika lub napastnika, oraz trener piłkarski i działacz.

Kariera klubowa[edytuj | edytuj kod]

Jest wychowankiem Lewskiego Sofia, ale początkowo występował na wypożyczeniu w Spartaku Warna i FK Chaskowo. W 1982 roku powrócił do Lewskiego, gdzie grał przez kolejne sześć lat; w tym czasie zdobył trzy tytuły mistrza kraju, dwa Puchary oraz dwie korony króla strzelców - dwa razy z rzędu był najskuteczniejszym napastnikiem ligi, a w rozgrywkach 1986–1987 dodatkowo popisał się niespotykanym wyczynem, kiedy 36 goli strzelił w trzydziestu meczach^[1].

Do Lewskiego powracał jeszcze dwukrotnie (w sezonie 1991–1992 i kilka miesięcy po jego zakończeniu), wzbogacając kolekcję trofeów o dwa tytuły mistrzowskie, dwa Puchary i dwie kolejne korony króla strzelców. Dla tego klubu strzelił łącznie 206 goli i jest pod tym względem rekordzistą.

Do wyników z ekstraklasy bułgarskiej nie potrafił nawiązać grając za granicą - jego przygody z ligami Hiszpanii i Francji były krótkie i nieowocne. Piłkarską karierę zakończył w barwach innego zespołu z Sofii, Slawii.

Kariera reprezentacyjna[edytuj | edytuj kod]

W reprezentacji Bułgarii zadebiutował w 1983 roku, a trzy lata później brał udział w nieudanym Mundialu 1986. Osiem lat później jako jeden z dwu piłkarzy pamiętających tamte mistrzostwa (obok Borisława Michajłowa) pojechał na Mundial 1994, gdzie w pierwszej jedenastce zastąpił walczącego z nowotworem Ljubo Penewa. Zagrał we wszystkich siedmiu meczach, strzelił jednego gola (w meczu z Argentyną) i przyczynił się do zdobycia przez podopiecznych Dimityra Penewa czwartego miejsca. Dwa lata później na Euro 1996 był już tylko rezerwowym.

Sukcesy piłkarskie[edytuj | edytuj kod]

• mistrzostwo Bułgarii 1984, 1985, 1988, 1993 i 1994 oraz Puchar Bułgarii 1984, 1986, 1992 i 1994 z Lewskim Sofia
• mistrzostwo Bułgarii 1996 i Puchar Bułgarii 1996 ze Slawią Sofia
• W barwach Lewskiego Sofia czterokrotnie był królem strzelców ligi bułgarskiej (w 1987, 1988, 1992 i 1994 roku)

Kariera szkoleniowca i działacza[edytuj | edytuj kod]

Po zakończeniu kariery piłkarskiej przez dwa lata był asystentem Christo Bonewa w reprezentacji, samodzielnie krótko prowadził Slawię. Wkrótce potem został dyrektorem sportowym w Lewskim. W tym czasie jeszcze raz powrócił na ławkę trenerską, kiedy po dymisji Ljubomira Petrovicia poprowadził klub w meczu Pucharu UEFA z Chelsea F.C. w sezonie 2001–2002. Jednak po porażce 0:3 zapowiedział ostateczną rezygnację z zawodu trenerskiego^[2].

Przez kolejne lata kontynuował pracę dyrektora w Lewskim. Po dwunastu kolejkach sezonu 2007/2008, kiedy Lewski przegrał z CSKA Sofia 0:1, do dymisji podał się trener Stanimir Stoiłow, a wraz z nim jego sztab; w tym także Sirakow^[3]. Ostatecznie, 6 grudnia, po specjalnym spotkaniu prezesa z działaczami Lewskiego postanowiono, że rezygnacje zostaną wycofane, a trener wraz ze współpracownikami otrzymają jeszcze jedną szansę^[4]. Jednak klub nie obronił tytułu mistrza kraju i w maju 2008 Stoiłow i Sirakow musieli rozstać się z Lewskim. Na miejsce Sirakowa klub zatrudnił byłego reprezentanta Daniela Borimirowa.

Sirakow wszedł wówczas do zarządu Bułgarskiego Związku Piłki Nożnej, kierowanego przez jego dawnego kolegę z boiska Borisława Michajłowa. Niedługo potem Stoiłow został selekcjonerem reprezentacji.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]