Nas dla wstał z martwych Syn Boży – Wikipedia, wolna encyklopedia

Nas dla wstał z martwych Syn Boży – polska średniowieczna pieśń religijna.

Pieśń ta rozpoczyna drugą część Bogurodzicy w wersji wielozwrotkowej i występuje po dwóch najstarszych strofach. Z powodu tematyki nazywana jest pieśnią wielkanocną.

W przekazie krakowskim pieśń składa się z czterech strof, z których trzy początkowe mogą stanowić zapis tekstu tropu płockiego znanego wcześniej z incipitu Wstał z martwych nasz krol. Utwór mógł powstać w 1. połowie XIV wieku. Melodia i forma wiersza naśladują trop Triumfat Dei Filius do antyfony Cum rex gloriae Christus, znanej od X wieku. Antyfona ta miała się pojawić w Polsce niedługo po przyjęciu chrześcijaństwa wraz z pontyfikałem mogunckim. Pieśń nie jest jednak dosłownym tłumaczeniem tropu. Czwarta zwrotka mogła zostać ułożona osobno i dodana do trzech poprzednich. Jednak użycie w niej archaicznych określeń „kmieć” (jako książęcy wasal), „wiec” (rada książęca, wiec sądowy) świadczy o jej dawnym powstaniu.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Teresa Michałowska: Literatura polskiego średniowiecza. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2011, s. 563-564. ISBN 978-83-01-16675-5.