Narcyz (Silwiestrow) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Narcyz
	archimandryta
Kraj działania	Imperium Rosyjskie
Data i miejsce urodzenia	1824 ; gubernia orłowska
Data i miejsce śmierci	18 listopada 1881 ; Jabłeczna
	Przełożony monasteru św. Onufrego w Jabłecznej
Okres sprawowania	1877–1887
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Rosyjski Kościół Prawosławny
Śluby zakonne	1853
Diakonat	1853
Prezbiterat	1853

Narcyz, nazwisko świeckie Silwiestrow (ur. 1824 w guberni orłowskiej, zm. 18 listopada 1887 w Jabłecznej) – rosyjski mnich prawosławny, inspektor seminariów duchownych w Tomsku i Kursku, przełożony monasteru św. Onufrego w Jabłecznej w latach 1877–1887.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Pochodził z guberni orłowskiej. Ukończył Kijowską Akademię Duchowną w 1854. Rok wcześniej, jeszcze podczas studiów, został postrzyżony na mnicha, a następnie wyświęcony na hieromnicha^[1]. Po ukończeniu studiów został nadzorcą szkoły duchownej w Nowogrodzie Siewierskim. Sześć lat później powierzono mu stanowisko nadzorcy szkoły duchownej przy soborze Mądrości Bożej w Kijowie, a następnie także drugiej takiej placówki w kijowskiej dzielnicy Padół. Już po roku został przeniesiony na stanowisko inspektora seminarium duchownego w Tomsku, zaś w 1864 – seminarium duchownego w Kursku^[1]. W 1868 został rektorem kurskiego seminarium, jednak jeszcze w tym samym roku pozbawiono go stanowiska i skierowano do Pustelni Glińskiej, stamtąd do monasteru św. Mikołaja w Rylsku i wreszcie do monasteru Świętych Borysa i Gleba w Grodnie^[1]. W 1876, na wniosek arcybiskupa chełmsko-warszawskiego Leoncjusza, który znał Narcyza z Akademii Duchownej, hieromnichowi powierzono kierowanie monasterem św. Onufrego w Jabłecznej. Następnie został podniesiony do godności archimandryty^[1].

Narcyz był jednym z najwybitniejszych przełożonych monasteru w Jabłecznej w okresie rosyjskim^[2]. Z jego inicjatywy uregulowane zostało koryto Bugu w sąsiedztwie klasztoru, by bieg rzeki nie zagrażał monasterskim świątyniom^[1]. Narcyz przyczynił się również do rozwoju dwuklasowej klasztornej szkoły dla chłopców. Dzięki jego staraniom w 1882 zwiększona została udzielana placówce dotacja państwowa, co pozwoliło przyjmować na naukę 62 uczniów. Rozbudowano również kompleks klasztorny o nowe budynki mieszkalne. Archimandryta Narcyz cieszył się znacznym szacunkiem wśród miejscowej ludności^[3]. W latach 80. duchowny został mianowany dziekanem żeńskiego monasteru w Leśnej^[1].

Zmarł w 1887 i został pochowany w monasterze w Jabłecznej^[1].

Odznaczony orderem św. Anny IV i III stopnia oraz orderem św. Włodzimierza IV stopnia^[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Niekrołog. Archimandrit Narkiss. „Chołmsko-Warszawskij Jeparchialnyj Wiestnik”. R. XI, nr 24, s. 397–399, 15 grudnia 1887.
↑ ks. S. Żeleźniakowicz: Istorija Jabłoczinskogo Swiato-Onufrijewskogo Monastyria. T. II. Warszawa: Warszawska Metropolia Prawosławna, 2006, s. 87. ISBN 978-83-60311-03-5.
↑ ks. S. Żeleźniakowicz: Istorija Jabłoczinskogo Swiato-Onufrijewskogo Monastyria. T. II. Warszawa: Warszawska Metropolia Prawosławna, 2006, s. 79. ISBN 978-83-60311-03-5.

[wiestnik-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Niekrołog. Archimandrit Narkiss. „Chołmsko-Warszawskij Jeparchialnyj Wiestnik”. R. XI, nr 24, s. 397–399, 15 grudnia 1887.

[2] s. S. Żeleźniakowicz: Istorija Jabłoczinskogo Swiato-Onufrijewskogo Monastyria. T. II. Warszawa: Warszawska Metropolia Prawosławna, 2006, s. 87. ISBN 978-83-60311-03-5.

[3] s. S. Żeleźniakowicz: Istorija Jabłoczinskogo Swiato-Onufrijewskogo Monastyria. T. II. Warszawa: Warszawska Metropolia Prawosławna, 2006, s. 79. ISBN 978-83-60311-03-5.

[1]

[2]

[3]