Napięcie Plancka – Wikipedia, wolna encyklopedia

Napięcie Plancka – pochodna jednostka napięcia elektrycznego w naturalnym systemie jednostek oznaczana jako ${\displaystyle V_{P}.}$

${\displaystyle V_{P}={\frac {E_{P}}{q_{P}}}={\sqrt {\frac {c^{4}}{G4\pi \epsilon _{0}}}}\approx 1{,}04295\times 10^{27}}$ V

gdzie:

${\displaystyle E_{p}}$ – energia Plancka,

${\displaystyle q_{P}}$ – ładunek Plancka,

${\displaystyle c}$ – prędkość światła w próżni,

${\displaystyle G}$ – stała grawitacji,

${\displaystyle 4\pi \epsilon _{0}}$ – czynnik stały z prawa Coulomba.

Napięcie Plancka to takie napięcie, które cząstce o ładunku równym ładunkowi Plancka nada energię równą energii Plancka.