Na Dziko – Wikipedia, wolna encyklopedia

Na Dziko – założona w 1994 roku polska grupa poetycka, skupiająca poetów głównie z Górnego Śląska

Jej członkami byli Wojciech Kuczok, Bartłomiej Majzel, Maciej Melecki, Krzysztof Siwczyk, Krzysztof Śliwka, Grzegorz Olszański, Radosław Kobierski.

Krytycy zaliczają do głównych cechy tej poezji: strukturyzację narracyjną, korzystanie z języka potocznego, konkretność obrazowania oraz postawę egocentryczną. Wiersz rozwija się w stylistyce mówionej, która bardzo często biegnie w kierunku publicystyki, widać dominację języka mówionego, często przetykanego wulgaryzmami i regionalizmami, pojawia się metaforyka na bazie gry frazeologicznej – opanowany za pomocą wersyfikacyjnej segmentacji tekstu. Widać przy tym dużą dbałość o przenośnię, podkreślaną często przerzutnią.

Wpływ na twórczość poetów należących do grupy mieli Andrzej Bursa, Miron Białoszewski, Stanisław Grochowiak czy Rafał Wojaczek, można zauważyć również pierwiastki nowofalowego egzystencjalizmu i odniesienia do poezji angloamerykańskiej (Allen Ginsberg, Jack Kerouac, Lawrence Ferlinghetti, Frank O’Hara).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Martwe punkty. Antologia poezji Na dziko (1994 – 2003). Wybór, opracowanie i komentarz D. Pawelec. Ars Cameralis. Katowice 2004.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

• Anna Kałuża: Martwe punkty. Antologia poezji „Na dziko”. FA-art.