Muzeum Sztuki i Techniki Japońskiej „Manggha” – Wikipedia, wolna encyklopedia

Muzeum Sztuki i Techniki Japońskiej „Manggha”
Ilustracja
Państwo

 Polska

Miejscowość

Kraków

Adres

ul. Marii Konopnickiej 26
30-302 Kraków

Data założenia

1 września 2007

Dyrektor

Bogna Dziechciaruk-Maj

Położenie na mapie Krakowa
Mapa konturowa Krakowa, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Muzeum Sztuki i Techniki Japońskiej „Manggha””
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole znajduje się punkt z opisem „Muzeum Sztuki i Techniki Japońskiej „Manggha””
Położenie na mapie województwa małopolskiego
Mapa konturowa województwa małopolskiego, blisko centrum na lewo u góry znajduje się punkt z opisem „Muzeum Sztuki i Techniki Japońskiej „Manggha””
Ziemia50°03′02,85″N 19°55′53,46″E/50,050792 19,931517
Strona internetowa
Widok z wawelskiego wzgórza

Muzeum Sztuki i Techniki Japońskiej „Manggha” (w latach 1994–2007 Centrum Sztuki i Techniki Japońskiej „Manggha”) – muzeum w Krakowie założone w 2007 roku, narodowa instytucja kultury[1], wpisane do Państwowego Rejestru Muzeów (nr 118) w 2013 roku.

Historia[edytuj | edytuj kod]

W 1920 roku krytyk, pisarz i kolekcjoner Feliks Jasieński przekazał krakowskiemu Muzeum Narodowemu swoje zbiory przedmiotów związanych z Japonią (w tym dzieła malarzy japońskich). Po śmierci kolekcjonera (1929) zbiory nie były wystawiane (czego powodem był m.in. brak miejsca, kolekcja liczyła bowiem ponad 6500 przedmiotów), z wyjątkiem wystawy w krakowskich Sukiennicach w 1944 roku. Wystawę tę zobaczył wówczas 19-letni Andrzej Wajda, który zafascynował się tą sztuką.

W 1987 roku Andrzej Wajda odebrał Nagrodę Kioto (Kyōto-shō). Postanowił całą sumę przeznaczyć na wybudowanie w Krakowie budynku, w którym można by umieścić zbiory Feliksa Jasieńskiego. Zostało otwarte w 1994 roku jako Centrum Sztuki i Techniki Japońskiej Manggha. Przez pierwszych dziesięć lat istnienia stanowiło oddział Muzeum Narodowego w Krakowie, będąc zarazem miejscem aktywnej działalności Fundacji Kyoto-Kraków im. Andrzeja Wajdy i Krystyny Zachwatowicz. W roku 2005, usamodzielnione decyzją Ministra Kultury, otrzymało status państwowej instytucji kultury, a od roku 2007 działa jako placówka muzealna.

W realizacji tego planu Andrzeja Wajdę wsparły władze Krakowa oraz rząd Japonii (pomoc ambasadora Nagao Hyōdo). Do powstania muzeum przyczynili się także przyjaciele reżysera z Fundacji Kyoto-Kraków Andrzeja Wajdy i Krystyny Zachwatowicz. Około miliona dolarów przekazał na budowę centrum Związek Zawodowy Kolei Wschodniej Japonii (z przewodniczącym Akirą Matsuzakim).

Projekt koncepcyjny wykonał i podarował Fundacji Kyoto-Kraków znany, japoński architekt Arata Isozaki. Z biurem Isozakiego po stronie polskiej współpracował architekt Krzysztof Ingarden i JET Atelier. Jest to bardzo nowoczesny obiekt, odwołujący się jednak do dawnej sztuki japońskiej. W centrum znajdują się sale wystawowe oraz konferencyjne. Oprócz stałej ekspozycji organizowane są także wystawy czasowe (związane ze sztuką, kulturą i techniką japońską). Ponadto instytucja prowadzi kursy parzenia herbaty, układania kwiatów (ikebana) oraz kursy języka japońskiego. Centrum jest siedzibą Ogólnopolskiego Klubu Bonsai.

Centrum Sztuki i Techniki Japońskiej „Manggha” w Krakowie zostało otwarte 30 listopada 1994 roku.

W 1997 roku Centrum Manggha otrzymało Nagrodę Specjalną Fundacji Japońskiej.

11 lipca 2002 roku cesarz Akihito wraz z małżonką Michiko odwiedzili Mangghę. Na specjalne życzenie cesarza zorganizowana została wystawa drzeworytów dziewiętnastowiecznego artysty japońskiego Hiroshige Utagawy. Para cesarska ofiarowała Centrum sprzęt audiowizualny, który wykorzystywany jest w szkole języka japońskiego.

Od 1 grudnia 2004 roku Centrum Manggha jest samodzielną instytucją kultury. Do tego czasu była oddziałem Muzeum Narodowego w Krakowie. Od 2007 istnieje pod obecną nazwą.

W 2006 roku zostało wybrane jako jedna z 20 najciekawszych realizacji architektonicznych w Polsce po 1989 roku w konkursie „Polska. Ikony architektury”.

Dyrektorzy[edytuj | edytuj kod]

Status prawny[edytuj | edytuj kod]

Centrum działa w oparciu o ustawę o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej[2] oraz Statut Centrum Sztuki i Techniki Japońskiej MANGGHA[3]. Zgodnie ze statutem Centrum jest państwową instytucją kultury posiadającą osobowość prawną, której organizatorem jest Minister Kultury. Nadzór nad Muzeum sprawuje Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

Nazwa[edytuj | edytuj kod]

Nazwa Manggha wywodzi się bezpośrednio od pseudonimu Feliksa Jasieńskiego, którego kolekcja stanowiła impuls dla powstania muzeum[4]. Pseudonim ten nawiązuje z kolei do zbioru drzeworytów japońskiego artysty Hokusaia pod takim właśnie tytułem (jap. 漫画, we współczesnej transkrypcji: Manga)[4]. Obecnie wyraz ten ma poza Japonią nieco inne znaczenie i odnosi się do japońskich komiksów. Twórczość Hokusaia stanowi tylko niewielką część aktualnej kolekcji muzeum[5].

Instytucja została otwarta w 1994 roku jako Centrum Sztuki i Techniki Japońskiej „Manggha”[4], zaś w 2007 decyzją Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego otrzymała status muzeum i zmieniła oficjalną nazwę na Muzeum Sztuki i Techniki Japońskiej „Manggha”[5]. Feliks Jasieński uznawany jest za patrona muzeum[6].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Galeria[edytuj | edytuj kod]

1
2
3
Muzeum Manggha

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Muzea. mkidn.gov.pl. [dostęp 2011-11-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-10-03)].
  2. Ustawa z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (Dz.U. z 2020 r. poz. 194)
  3. Statut Muzeum. manggha.krakow.pl. [dostęp 2011-11-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-06-10)].
  4. a b c Historia. Muzeum Sztuki i Techniki Japońskiej Manggha. [dostęp 2019-05-01].
  5. a b Kolekcja. Muzeum Sztuki i Techniki Japońskiej Manggha. [dostęp 2019-05-01].
  6. Nasz patron. Muzeum Sztuki i Techniki Japońskiej Manggha. [dostęp 2019-05-01].