Muhammad VIII (Husajnidzi) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Muhammad VIII
الأمين باي بن محمد الحبيب
	; Muhammad VIII
	bej Tunisu
Okres	od 15 maja 1943; do 20 marca 1956
Poprzednik	Muhammad VII
Następca	tytuł się przekształcił
	król Tunezji
Okres	od 20 marca 1956; do 25 lipca 1957
Poprzednik	tytuł się przekształcił
Następca	Habib Burgiba (jako prezydent)
	Dane biograficzne
Dynastia	Husajnidzi
Data urodzenia	4 września 1881
Data śmierci	30 września 1962
Ojciec	Muhammad VI
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Muhammad VIII (ur. 4 września 1881, zm. 30 września 1962, arab. الأمين باي بن محمد الحبيب) − ostatni bej Tunisu i jedyny król Tunezji, panował od 15 maja 1943 do 25 lipca 1957 roku. Był pierwszą głową niepodległej Tunezji po zrzuceniu francuskiego protektoratu. Zdetronizowany przez Habiba Burgibę, który został prezydentem kraju.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się jako syn beja Muhammada VI. Władzę objął, gdy Wolni Francuzi opanowali Tunezję i zdetronizowali jego kuzyna, Muhammada VII, który współpracował z rządem Vichy. Muhammad proklamował niepodległość Tunezji 20 marca 1956 roku, jednocześnie przyjmując tytuł króla tego kraju. Monarchia nie znalazła uznania w oczach Habiba Burgiby, polityka i działacza niepodległościowego, który doprowadził do zamachu stanu i obalenia monarchii. Burgiba zastąpił Straż Pałacową żołnierzami lojalnymi wobec siebie i nałożył na króla areszt domowy, odcinając go jednocześnie od łączności ze światem. Zamach miał miejsce 15 lipca 1957 roku, a dziesięć dni później Zgromadzenie Konstytucyjne wprowadziło republikę.

Muhammad został zesłany do jednej z rezydencji na prowincji, gdzie przebywał pod strażą, jednak po śmierci żony uzyskał pozwolenie na powrót do Tunisu. Nigdy oficjalnie nie zrzekł się praw do tronu.

Zmarł w Tunisie 30 września 1962 roku.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Martin Meredith. The State of Africa. — Free Press (London), 2005. — ISBN 978-0-7432-3222-7