Msza święta gregoriańska – Wikipedia, wolna encyklopedia

Msza święta gregoriańska (pot. gregorianka) – trzydzieści Mszy świętych odprawianych codziennie przez kolejne dni w intencji jednej osoby zmarłej za darowanie jej kar w czyśćcu.

Praktyka ta zainicjowana została w VI wieku przez papieża Grzegorza I Wielkiego, który polecił odprawianie w takiej formie Mszy Świętej za zmarłego mnicha benedyktyńskiego o imieniu Justus[1], przy którym znaleziono pieniądze, których ze względu na ślub ubóstwa nie powinien był mieć. Zgodnie z przekazem, trzydziestego dnia ów zakonnik miał się objawić papieżowi i podziękować za okazane mu miłosierdzie, dzięki któremu opuścił czyściec. Praktyka ta rozwijała się dalej od VIII wieku, najpierw w klasztorach, później wśród innych wiernych.

Mszy św. gregoriańskiej od samego początku towarzyszyło mocne przekonanie Kościoła o szczególnej jej skuteczności dla zmarłych cierpiących w czyśćcu. W 1884 r. Kongregacja Odpustów Stolicy Apostolskiej wyjaśniła, że zaufanie wiernych do mszy gregoriańskich jako szczególnie skutecznych dla uwolnienia zmarłego od kary czyśćca należy uważać za rozumne i zgodne z wiarą[2].

Msze św. gregoriańskie nie są jednak obdarzone żadnymi specjalnymi odpustami. Praktyka opiera się wyłącznie na przeświadczeniu składających intencję o skuteczności takiej mszy.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Parafia Świętego Wawrzyńca w Kutnie - strona parafii i kościoła [online], web.archive.org, 22 stycznia 2012 [dostęp 2022-07-23] [zarchiwizowane z adresu 2012-01-22].
  2. Msza Święta Gregoriańska. Encyklopedia Katolicka. [dostęp 2009-06-10]. (pol.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]