Mistrzostwa Świata w Lekkoatletyce 2013 – sztafeta 4 × 400 m mężczyzn – Wikipedia, wolna encyklopedia

Mistrzostwa Świata w Lekkoatletyce 2013
Sztafeta 4 × 400 m mężczyzn
Złoty medal

 Stany Zjednoczone

Srebrny medal

 Jamajka

Brązowy medal

 Rosja

Sztafeta 4 × 400 metrów mężczyzn – jedna z konkurencji rozgrywanych podczas lekkoatletycznych mistrzostw świata na Łużnikach w Moskwie.

Obrońcą tytułu mistrzowskiego z 2011 roku była reprezentacja Stanów Zjednoczonych, która wystąpiła w składzie: Greg Nixon, Bershawn Jackson, Angelo Taylor oraz LaShawn Merritt[1].

Terminarz[edytuj | edytuj kod]

Data Godzina[2]
15 sierpnia 19:05 Eliminacje
16 sierpnia 21:30 Finał

Rekordy[edytuj | edytuj kod]

Tabela prezentuje rekord świata, rekordy poszczególnych kontynentów, mistrzostw świata, a także najlepszy rezultat na świecie w sezonie 2013 przed rozpoczęciem mistrzostw[3].

Zawodnik Wynik Miejsce Data
Rekord świata  Stany Zjednoczone
(Andrew Valmon, Quincy Watts, Butch Reynolds, Michael Johnson)
2:54,29 Niemcy Stuttgart 1993-08-22 22 sierpnia 1993(dts)
Listy światowe  Stany Zjednoczone
(Torrin Lawrence, Manteo Mitchell, Bershawn Jackson, Tony McQuay)
3:00,91 Stany Zjednoczone Filadelfia 2013-04-27 27 kwietnia 2013(dts)
Rekord
mistrzostw świata
 Stany Zjednoczone
(Andrew Valmon, Quincy Watts, Butch Reynolds, Michael Johnson)
2:54,29 Niemcy Stuttgart 1993-08-22 22 sierpnia 1993(dts)
Rekord Afryki  Nigeria
(Clement Chukwu, Jude Monye, Sunday Bada, Enefiok Udo-Obong)
2:58,68 Australia Sydney 2000-09-30 30 września 2000(dts)
Rekord Azji  Japonia
(Shunji Karube, Kōji Itō, Jun Osakada, Shigekazu Omori)
3:00,76 Stany Zjednoczone Atlanta 1996-08-03 3 sierpnia 1996(dts)
Rekord
Ameryki Północnej
 Stany Zjednoczone
(Andrew Valmon, Quincy Watts, Butch Reynolds, Michael Johnson)
2:54,29 Niemcy Stuttgart 1993-08-22 22 sierpnia 1993(dts)
Rekord
Ameryki Południowej
 Brazylia
(Eronilde de Araújo, Cleverson da Silva, Claudinei da Silva, Sanderlei Parrela)
2:58,56 Kanada Winnipeg 1999-07-30 30 lipca 1999(dts)
Rekord Europy  Wielka Brytania
(Iwan Thomas, Mark Richardson, Jamie Baulch, Roger Black)
2:56,60 Stany Zjednoczone Atlanta 1996-08-03 3 sierpnia 1996(dts)
Rekord
Australii i Oceanii
 Australia
(Bruce Frayne, Gary Minihan, Rick Mitchell, Darren Clark)
2:59,70 Stany Zjednoczone Los Angeles 1984-08-11 11 sierpnia 1984(dts)

Minimum kwalifikacyjne[edytuj | edytuj kod]

Aby zakwalifikować się do mistrzostw, należało wypełnić minimum kwalifikacyjne. Każdy komitet narodowy mógł zgłosić jedną sztafetę z wypełnionym minimum[4].

Minimum kwalifikacyjne
3:05.00

Rezultaty[edytuj | edytuj kod]

Eliminacje[edytuj | edytuj kod]

Poz. Bieg Tor Reprezentacja Zawodnicy Czas Uwagi
1. 2 4  Stany Zjednoczone James Harris
David Verburg
Joshua Mance
Arman Hall
2:59,85 Q WL
2. 1 5  Jamajka Rusheen McDonald
Javere Bell
Edino Steele
Javon Francis
3:00,41 Q
3. 2 7  Trynidad i Tobago Renny Quow
Jarrin Solomon
Lalonde Gordon
Deon Lendore
3:00,48 Q SB
4. 1 2  Wielka Brytania Conrad Williams
Michael Bingham
Jamie Bowie
Martyn Rooney
3:00,50 Q SB
5. 2 5  Belgia Antoine Gillet
Jonathan Borlée
Dylan Borlée
Kévin Borlée
3:00,81 q SB
6. 2 8  Brazylia Pedro Luiz de Oliveira
Wagner Cardoso
Anderson Henriques
Hugo de Sousa
3:01,09 q SB
7. 2 3  Polska Kacper Kozłowski
Rafał Omelko
Łukasz Krawczuk
Marcin Marciniszyn
3:01,73 SB
8. 3 6  Rosja Maksim Dyłdin
Lew Mosin
Siergiej Pietuchow
Władimir Krasnow
3:01,81 Q SB
9. 1 6  Wenezuela Arturo Ramírez
Alberto Aguilar
José Meléndez
Freddy Mezones
3:02,04 SB
10. 1 7  Japonia Kengo Yamazaki
Yūzō Kanemaru
Hideyuki Hirose
Hiroyuki Nakano
3:02,43 SB
11. 3 3  Australia Steven Solomon
Craig Burns
Alexander Beck
Tristan Thomas
3:02,48 Q SB
12. 3 2  Niemcy David Gollnow
Eric Krüger
Thomas Schneider
Jonas Plass
3:02,62 SB
13. 3 7  Bahamy Chris Brown
Wesley Neymour
LaToy Williams
O’Jay Ferguson
3:02,67
14. 1 8  Dominikana Arismendy Peguero
Gustavo Cuesta
Yon Soriano
Luguelín Santos
3:03,61
15. 3 1  Włochy Marco Lorenzi
Isalbet Juarez
Eusebio Haliti
Matteo Galvan
3:03,88 SB
16. 1 3  Hiszpania Roberto Briones
Samuel García
Mark Ujakpor
Mark Fradera
3:04,07 SB
17. 3 4  Kuba Yoandys Lescay
Raidel Acea
Orestes Rodríguez
Osmaidel Pellicier
3:04,26
18. 1 1  Nigeria Noah Akwu
Abiola Onakoya
Tobi Ogunmola
Isah Salihu
3:04,52
19. 3 5  Czechy Daniel Němeček
Pavel Maslák
Petr Lichý
Jan Tesař
3:04,54 SB
20. 3 8  Arabia Saudyjska Ismail Al-Sabani
Youssef Masrahi
Mohamed Ali Al-Bishi
Mohammed Al-Salhi
3:04,55
21. 2 6  Ukraina Witalij Butrym
Mihajło Knysz
Jewgień Hutsol
Wołodymyr Burakow
3:04,98 SB
22. 1 4  Botswana Pako Seribe
Obakeng Ngwigwa
Isaac Makwala
Thapelo Ketlogetswe
3:05,74 SB
23. 2 1  Kenia Mike Mokamba Nyang'Au
Alphas Kishoyian
Anthony Chemut
Moses Kipkorir Kertich
3:06,29 SB
24. 2 2  Sri Lanka Priyashantha Dulan
Dilhan Aloka
Chanaka Kalawala
Kasun Kalhar Seneviratne
3:06,59

Finał[edytuj | edytuj kod]

Poz. Tor Reprezentacja Zawodnicy Czas Uwagi
złoto 5  Stany Zjednoczone David Verburg
Tony McQuay
Arman Hall
LaShawn Merritt
2:58,71 WL
srebro 4  Jamajka Rusheen McDonald
Edino Steele
Omar Johnson
Javon Francis
2:59,88 SB
brąz 6  Rosja Maksim Dyłdin
Lew Mosin
Siergiej Pietuchow
Władimir Krasnow
2:59,90 SB
4. 7  Wielka Brytania Conrad Williams
Martyn Rooney
Michael Bingham
Nigel Levine
3:00,88
5. 1  Belgia Jonathan Borlée
Kévin Borlée
Dylan Borlée
Will Owoye
3:01,02
6. 3  Trynidad i Tobago Renny Quow
Lalonde Gordon
Jehue Gordon
Jarrin Solomon
3:01,74
7. 2  Brazylia Pedro Luiz de Oliveira
Wagner Cardoso
Anderson Henriques
Hugo de Sousa
3:02,19
8. 8  Australia Steven Solomon
Alexander Beck
Craig Burns
Tristan Thomas
3:02,26 SB

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. 4x400 Metres Relay – M FINAL [online], daegu2011.iaaf.org [dostęp 2013-08-09] [zarchiwizowane z adresu 2014-02-24] (ang.).
  2. Czasu miejscowego
  3. Men's outdoor 4x400 Metres Relay Records [online], iaaf.org [dostęp 2013-08-09] (ang.).
  4. ENTRY STANDARDS. IAAF. [dostęp 2013-08-17]. (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]