Mistrz papieskich ceremonii liturgicznych – Wikipedia, wolna encyklopedia

Mistrz papieskich celebracji liturgicznych, skrótowo papieski ceremoniarz^[a] – główny ceremoniarz Stolicy Apostolskiej, pełniący jednocześnie funkcję kierowniczą w Urzędzie Papieskich Celebracji Liturgicznych, członek najbliższej świty papieża (familiares).

Najstarszym dokumentem potwierdzającym istnienie funkcji mistrza ceremonii jest list Piusa IV z 10 maja 1563, choć istnieją dowody na możliwość powoływania podobnego urzędu już przed X wiekiem. Ostatnie regulacje dotyczące tej funkcji zostały wydane przez Jana Pawła II. Zaliczyć do nich należy przede wszystkim konstytucje: Pastor Bonus (o reformie Kurii Rzymskiej) oraz Universi Dominici gregis o (wakacie Stolicy Apostolskiej).

Do podstawowych zadań mistrza papieskich ceremonii liturgicznych należy przygotowanie wszystkiego co jest związane z liturgią, w której uczestniczy papież lub legat sprawujący funkcję w imieniu papieża. Odpowiedzialność ta dotyczy wszystkich płaszczyzn liturgii począwszy od przygotowania modlitewników i mszałów dla uczestników, poprzez przygotowanie i rewidowanie liturgii (by była zgodna z potrzebami, wymaganiami i obowiązującymi kanonami), a skończywszy na asystowaniu papieżowi w czasie liturgii.

Do zadań szczególnych papieskiego ceremoniarza należy również:

• odpowiedzialność za celebrację konsystorza
• odpowiedzialność za zakrystię Watykanu i wszystkie kaplice znajdujące się w jego obrębie
• asystowanie kamerlingowi w czasie oficjalnego stwierdzenia śmierci papieża
• kierowanie pogrzebem papieża
• zamknięcie kardynałów na konklawe (tzw. Extra omnes)
• na konklawe zaświadczenie i sporządzenia aktu notarialnego stwierdzającego przyjęcia przez elekta posługi papieża i wybrania przez niego imienia
• przygotowanie ceremonii inaugurującej pontyfikat.

Mistrz papieskich ceremonii liturgicznych mianowany jest przez papieża na okres pięciu lat.

Lista głównych ceremoniarzy papieskich[edytuj | edytuj kod]

Prefekt ceremonii papieskich[edytuj | edytuj kod]

• 1902–1918: ks. Francesco Riggi
• 1918–1947: ks. Carlo Respighi
• 1947–1967: kard. Enrico Dante
• 1968–1970: abp Annibale Bugnini
  • delegato per le ceremonie pontificie (delegat na uroczystości papieskie), pełnił urząd głównego ceremoniarza tymczasowo, na czas reformy liturgii.

Mistrz papieskich ceremonii liturgicznych[edytuj | edytuj kod]

• 1970–1982: kard. Virgilio Noè
• 1982–1987: bp John Magee
• 1987–2007: abp Piero Marini
• 2007–2021: bp Guido Marini
• od 11 X 2021: abp Diego Ravelli

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Jan Paweł II: Pastor bonus. 1988.Sprawdź autora:1.brak strony w książce
• Jan Paweł II: Universi Dominici gregis. 1996.Sprawdź autora:1.brak strony w książce

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

• Mistrz papieskich ceremonii liturgicznych [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2021-10-11]  (ang.).
• Mistrz papieskich ceremonii liturgicznych w bazie gcatholic.org (ang.) [dostęp 11.04.2024]